pitch black

pitch black

I.
ja wiem
że czu­jesz się dziś mar­nie
i myśli tyl­ko czar­ne
docho­dzą jak metal­lic black

ja wiem
że wokół tyl­ko pust­ka
w poszu­ki­wa­niu lustra
gdzieś w tłu­mie wynaj­du­jesz mnie

ref. bar­wy wzbu­dza­ją melan­cho­lię
może już dzi­siaj cię uwol­nię?

II.
tak tak
pozo­stał ci metal­lic
niech Bóg tu nie nawa­li
na połysk czer­ni zła­pię cię

i już
zaczy­nasz stro­szyć piór­ka
lecz moja czar­na skór­ka
wnet two­ją zago­tu­je krew

ref. bar­wy wzbu­dza­ją melan­cho­lię
może już dzi­siaj cię uwol­nię?

III.
tak tak
w powie­kach czar­ne sno­py
kon­tro­lo­wa­ny dotyk
gdy czer­nię duszy two­jej spód

nie nie
chcesz jesz­cze się wyco­fać
lecz ja nie bywam pło­cha
tatu­aż łzy w metal­lic black

ref. bar­wy wzbu­dza­ją melan­cho­lię
może już dzi­siaj cię uwol­nię?

IV.
już już
się wgry­zam w nagi prze­gub
ty dyszysz jak po bie­gu
bor­do­wa sło­dycz zdo­bi czerń

tak tak
prze­cią­gam ostre szpo­ny
po two­jej skó­rze sło­nej
za póź­no zga­dłeś to nie sen

ref.
wycie roz­pra­sza melan­cho­lię
może już dzi­siaj cię uwol­nię?

drugi nóż (odpowiedź kobiety na Olifanta Marcina Świetlickiego)

zosta­wi­łam świa­tło
musia­łeś je zoba­czyć przy­sze­dłeś
nie wiem czy dłu­go sta­łam pod drzwia­mi
omi­ja­jąc spoj­rze­nie juda­sza
to cho­ler­ne świa­tło jak ćmie

otwo­rzy­łam w pro­gu pró­bo­wa­łam zde­cy­do­wać
z któ­rą woj­ną przy­sze­dłeś
a prze­cież mogłam nie otwie­rać
(każ­dy może zapo­mnieć
albo zosta­wić świa­tło w pustych kątach
jak mle­ko i łako­cie)
prze­cież mogłam

ale przy­sze­dłeś bez mikro­fo­nu
z jed­ne­go ramie­nia czerń
mary­nar­ko­po­dob­na zwi­sa bar­dziej

no więc kawa – her­ba­ta
nawet szkło z przy­jem­nym biel­mem mogę
nasta­wię wię­cej wody
nie czmych­niesz w mrok

będzie gwar w oczach do rana
potem przy­kry­je­my się czu­ło­ścią
więc kawa może papie­ros
albo

mogłam nie otwie­rać teraz
cofam film a on tu jest gotu­ję wodę
nie wiem co z ręka­mi
ale to żaden dyle­mat
nie chcę
w koń­cu to świa­tło i przy­sze­dłeś

zosta­je­my w przed­po­ko­ju

wygładzanie czasu

ta chwi­la zanim odgło­sy dnia
zaczną prze­drzeź­niać moją minę w lustrze
przy sto­le ogrza­nym jak kra­wędź podusz­ki
cze­kam na opo­wieść dokąd zabra­ła cię noc

roz­sy­pu­ję na bla­cie sól
zawsze bałem się sło­dy­czy
kie­dy jest zbyt kru­cho
łapię się na drże­niu słów

przy­chodź i prze­le­waj się prze­ze mnie
nie­zau­wa­że­nie poskle­jaj moje nie­spo­koj­ne dni
bym mógł pod­nieść oczy (umiał cze­kać)
bym chciał dalej iść

wiesz samot­ność może pach­nieć tłu­mem
szu­kam cie­bie zadep­tu­jąc two­je kro­ki

wró­cisz i przy­pro­wa­dzisz z sobą strach
nie będzie­my nigdy bli­sko peł­ni
o dwie kro­ple od prze­sy­tu
o sło­wo od zawsze

zasy­pia­jąc trzy­mam dłoń na two­im boku
żebyś nie ucie­kła
zanim zdą­żę pozbie­rać okru­chy