Wracam głodna, ale do domu

Nie znam ojca.

Widy­wa­łam go, ale nie znam. Cał­kiem moż­li­we, że umie­rał na demen­cję, jak mój mąż. Praw­do­po­dob­nie był apo­dyk­tycz­ny, męski, przy­stoj­ny, bez­czel­ny − lecz mimo tych przy­war opie­kuń­czy i tro­skli­wy. Szko­da, że mama nie dała mu szan­sy. Szko­da, że go prze­go­ni­ła. Szko­da, że prze­go­ni­ła mnie z jego pla­cu, bo dał szni­tę z leber­wusz­tem. Gdy­bym mia­ła tatę, nie gło­do­wa­ła­bym. Głu­pia mama!

Ktoś powie­dział, że znaj­dzie­my jedze­nie na polu pod Gli­wi­ca­mi. Na Zabo­rzu zebra­li­śmy już wszyst­kie korze­nie. Nawet mle­cze nie zosta­ły. Nie bałam się woj­ny. Bałam się sie­bie. Byłam ład­na. Moje zie­lo­ne oczy i dłu­gie, kru­czo­czar­ne wło­sy sta­wa­ły się nie­bez­piecz­nie zauwa­żal­ne. Sło­wa mia­łam nie­po­skro­mio­ne, ale nie zwra­ca­no na nie uwa­gi. Uli­ca przy­zwy­cza­iła się do mnie sza­rej i cichej. To był błąd.

Wycho­wy­wa­łam się przy uli­cy Węgiel­nej.

Pew­ne­go dnia poszli­śmy opłot­ka­mi: wuj, kuzyn, Gru­ba i ja. Wuj dyry­go­wał wypra­wą. Pod Grzy­bo­wi­ca­mi zna­leź­li­śmy pole. Męż­czyź­ni ruszy­li na zwia­dy. Dziew­czy­ny zosta­wi­li na cza­tach w sto­do­le. Nie­ste­ty, pupa Gru­bej zła­ma­ła żerd­kę. Spa­dły­śmy. W ruskie łapy. Mer­de! Ją puści­li za ośle oczy. Mnie zgar­nę­li. Zabra­li na pastu­chy w dniu uro­dzin mamy. Przez mie­siąc, w cza­sie, w któ­rym mama sprzą­ta­ła pro­chy po Oświę­ci­miu, ja cze­sa­łam radziec­kie konie.

Mam na imię Kry­sty­na.
Jestem Ślą­zacz­ką. Nie słu­żę.

Myśla­łam.
Jak nie dać się zgwał­cić?

Ludy nor­dyc­kie, ger­mań­skie, sło­wiań­skie, jak­kol­wiek by je nazwać, są bla­de. Mdłe. Nija­kie. Bez cha­rak­te­ru. Uda­ją cha­ry­zmę, bo nie mają czar­ne­go genu. Żaden z Pru­sa­ka Hun. Żaden z bol­sze­wi­ka huzar. Pru­ski ród strzy­że wąs i sty­li­zu­je się na von. Ruski goli bro­dę. Oba mają rude łona. Odpy­cha­ją­ce. Już zawsze roz­po­znam was po rumień­cach, po prze­bar­wie­niach, po ska­zach, po wypry­skach. Po brzyd­kiej buzi.

Szem­ra­ni
myśli­cie­le od Ludol­fin­gów po Ware­gów.
Wyda­je się wam, że jeste­ście prze­bie­gli,
że Zeo dał wam para­dyg­ma­ty,
że zna­cie się na logi­ce. Żal mi was.
Bękar­ty.

Jeste­ście po pro­stu nie­ład­ni. Dla­te­go żad­ne łachy do was nie pasu­ją. Nosi­li­ście się na tych polach mino­wych jak szczu­ry. Lubię wasze kobie­ty. Widzą was, zno­szą, kar­mią, pod­my­wa­ją. Słu­żą z przy­zwy­cza­je­nia. Gdy zmu­si­li­ście mnie, robi­łam to ze wstrę­tem. Wzię­ta w jasyr waszej cywi­li­za­cji, nie zapo­mnę nigdy. Pofol­gu­ję. Nary­su­ję laur­kę, ale nigdy nie powiem, jak ucie­kłam.
Niko­mu nie powiem, przez co prze­szłam, gdy mia­łam czter­na­ście lat. Mama też sło­wa nie pisnę­ła, o tym, co widzia­ła i co prze­ży­ła, gdy zmu­si­li­ście ją do sprzą­ta­nia obo­zu, któ­ry rze­ko­mo wyzwo­li­li­ście. Oświę­cim, dziw­ne miej­sce.

Mia­łam i tak spo­ro szczę­ścia. Wydo­sta­łam się po mie­sią­cu dzię­ki pomo­cy pew­nej kobie­ty. Rosjan­ki. Scho­wa­ła mnie w wozie z sia­nem i wywio­zła do mia­stecz­ka. Moje dzię­ku­ję to był poli­czek. Zesko­czy­łam i znik­nę­łam. Szu­ka­nie Opo­la i dro­gi do domu zaję­ło mi dwa tygo­dnie. Już nikt mnie nie zacze­piał. Obcy ludzie wska­zy­wa­li dro­gę. Byłam brud­na. Ale nawet zeszma­co­na, złach­ma­nio­na i zakop­ciu­szo­na nie zeszczu­rzy­łam się. Po pro­stu wra­ca­łam głod­na.

Gdy mnie nie było, mama posta­no­wi­ła uciec z Oświę­ci­mia. Rzu­ci­ła przy­mu­so­we robo­ty i zaczę­ła szu­kać na wła­sną rękę. Nie­wie­le wskó­ra­ła. Pomo­gła nam Rosjan­ka.
Po powro­cie dłu­go się tuli­ły­śmy. Pła­ka­ły­śmy z rado­ści. Po czym mama posta­no­wi­ła pójść do kościo­ła. Chcia­ła podzię­ko­wać, pomo­dlić się. Bła­ga­łam, żeby nie szła na Paw­łów.
− Mamo, chodź pój­dzie­my do świę­te­go Fran­cisz­ka, to bli­żej, bez­piecz­niej. Lep­sza dro­ga i coś się dzie­je, ludzi się mija. A na Paw­łów od nas z Węgiel­nej same pola, łąki i zło­wro­ga cisza. Nie chcę!
− Nie, Ser­ce. Bogu trze­ba podzię­ko­wać ład­nie, czy­li bar­dziej się posta­rać, wysi­lić. Jak to tak byle jak? Za takie szczę­ście musi­my do nie­go pójść dalej niż do Fran­cisz­ka.
No to poszły­śmy. Mama i ja. W dro­dze na Paw­łów zatrzy­ma­li nas Rosja­nie. Wyle­gi­ty­mo­wa­li ją i zabra­li z powro­tem do Oświę­ci­mia.
Zosta­łam sama.