Autor Dowodu osobistego nie przeżywa kryzysów języka, który jakoby utracił dostęp do rzeczy, nie zajmuje go problem niewyrażalności (…), więcej nawet – zasadne jest przypuszczenie, iż teorie tego rodzaju uważa za jeden ze sposobów znieczulania bólu, który nie był żadną metaforą, lecz dotyczył ludzi. To decyduje o ostatecznej bezpośredniości i prostocie wierszy. (…) Tylko że według poety wiersze nie mają się podobać, lecz – zaopatrzone w tyle siły, żeby nie pozwoliły się rozmyć w niejasnym estetycznym wzruszeniu – mają dotykać. I dotykają. Może dlatego, że nie dorastają do tego, o czym mówią. O czymś, co jest poza nimi, co jest, bo boli. Są dowodem na istnienie.

Autor (…) dotknął w swym ostatnim tomiku również spraw bardziej uniwersalnych, niezwiązanych z koronną tematyką, determinowaną przez żydowską tożsamość. Wiele wierszy odnosi się do ogólnoludzkich zagadnień egzystencjalnych, przekraczających horyzont nawet najbardziej wpływowych identyfikacji. (…) Hermetycznie i czarodziejsko robi się w końcowej części książki, gdzie dominuje uniwersalistyczna tematyka kosmologiczna. Poemat o stworzeniu “Wszystko” dopuszcza do siebie język fizyki spekulatywnej. W pewnych momentach język poetycki został oddany na usługi twierdzeniom Einsteina, Wienberga, Hawkinga.

W Dowodzie osobistym odnajdziemy wszystkie wątki, które zwykliśmy kojarzyć z tym pisarzem. Jest temat pamięci, która rani, i temat literatury, która nie potrafi dać wyrazu rzeczywistości, raz po raz potykając się o “prawdę nieartystyczną”. Jest problem winy i problem przebaczenia – oba nierozerwalnie związane węzłem, który od lat krępuje pisarza i nie pozwala na żadną swobodę. Są tu też typowe grynbergowskie tony i rejestry, od tonu usiłującego wyrazić niemoc wobec faktów, po ironię tak gorzką i przejmującą, jakby chciała się spalić na popiół, ale nie potrafiła. Dzięki trybowi poetyckiemu autor Żydowskiej wojny może pozwolić sobie wreszcie na nieco śmielsze operowanie poetyką aforyzmu – a jest na tym polu prawdziwym mistrzem.