Piętniewicz widzi mi się jako ktoś o subtelnie rozjechanej wyobraźni i trochę gaduła, który niczym jakiś postrzelony, kompletnie rozwibrowany młodszy brat Alicji z Krainy Czarów, dostał się w te rejony, “gdzie są dwie wieże / które naprawdę chronią króla obie są poetkami // piszą bardzo hermetyczne wiersze / nie o starości ani chorobie ani przemijaniu / piszą o sprawach boskich więc nieludzkich”, a potem okazuje się, że te poetki to całkiem przeciętny koleś który robi niepotrzebny bajzel i… To dopiero początek, ale docenić trzeba ambicję surfującego po krawędzi śpiewnych wersów autora, który tęskni do czasów, kiedy każdy wiersz był trzęsieniem ziemi / dynamitem skradzionym Bogu. Ja doceniam. Doceniam mimo bardzo wyraźnego odczucia, że w trzynastu tekstach składających się na Oddział otwarty raz po raz słyszę melodie, które już słyszałem, widzę wersy, których od tej pory, to pewne, nie będą już musieli wymyślać inni, znani i cenieni za własny wkład poeci polscy, do których twórczości wersy te bardzo by pasowały. Wiele się jednak wybacza i na wiele zależności przymyka się oczy, gdy usłyszeć można taki na przykład pejzaż senny, gdzie: “w górze wróbelek łaskocze chmurę / koniczynka rośnie w cztery strony świata / puchata śnieżynka maluje moje czerwone palce / Chrystusik w drewnie wystukuje rytm”. Zatem wybaczam.

Piętniewicz. Włóczykij, przyjaciel, kochanek, pacjent. Poeta palący i pływający.

Scenografia mikroświata wierszy Michała Piętniewicza zmienia się dynamicznie, z wersu na wers, czasem ładnie mieniąc się światełkami , kiedy indziej zaś lśniąc odbitym blaskiem. Pozornie przegadane, w rzeczywistości żywe i migotliwe frazy płyną i wpadają w ucho, poświadczając, że świat realny jest inny. Chwilami być może za bardzo porywa poetę inklinacja do młodzieńczego patosu, na szczęście jednak równoważy go niebanalna wyobraźnia i dystans do opisywanych przestrzeni.

Niezwykle w lirycznych, na poły naiwnych, na poły drapieżnych oldschoolowych wierszach Michała Piętniewicza wybrzmiewa ciemne rekwizytorium użyte z młodzieńczą żarliwością i młodzieńczą nonszalancją. Nie o konwencję tu jednak chodzi, ale o jej budowniczych – język i toczoną nim, a zarazem o nim, czuło-gniewną opowieść o dorastaniu do wyrośnięcia z siebie i języków konwencji.