Paradoksalnie, wywiady odkrywają i równocześnie zakrywają poezję Sosnowskiego. Z jednej strony autor chce i dużo mówi o poezji czy tradycji, z której wyrasta, z drugiej zaś jest niezwykle czujny i czuły na najdrobniejsze niuanse, które mogą zdradzić wszystko. Dochodzenie do punktu, który może przechylić szalę ostatecznego przypisania tej poezji czy jej zaszufladkowania, jest w pełni kontrolowane. 

Autor Życia na Korei potrafi o literaturze rozmawiać zajmująco i przejmująco. Nie tylko jest w stanie przybliżyć “inne tradycje”, znane jedynie studentom anglistyk i amerykanistyk, lecz także zderzyć je z rodzimym poletkiem (jak w wywiadzie otwierającym książkę z Mariuszem Grzebalskim i Dariuszem Sośnickim). Erudycję filologiczno-filozoficzną, która musi imponować, zgrabnie przekuwa z grypsery na doświadczenia egzystencjalne i warsztat pisarza.

Najbardziej lubię wywiady z Sosnowskim, bo mają to do siebie, że sporo mogę sobie dopowiedzieć. Mając bowiem do pisarza pewne zaufanie, można się zrelaksować i pozwolić słowom się ścigać, niech będzie to czarny karawan z cyrkiem na kółkach: wreszcie wehikuły zostają porzucone i ścigają się już tylko drogi, autostrady i polne. Prowadzący wywiad zadaje pytanie w jedną stronę, Sosnowski odchodzi w drugą, a słowa w mojej głowie idą sobie jeszcze gdzieś indziej.

Zgromadzone wywiady zostały tak dobrane, aby nie uchybiać pojęciu całości. I rzeczywiście, mimo kilkunastoletniego rozciągnięcia w czasie, w jakim pojawiały się poszczególne rozmowy, można odnieść wrażenie, że ma się do czynienia z wywiadem-rzeką. Dzieje się tak dlatego, że poszczególne rozmowy w sposób bezpośredni nawiązują do siebie, tworząc gęstą sieć połączeń. W ten sposób w gęstej sieci słów mnożą się rozmówcy, którzy wdzierają się w stabilną przestrzeń intymnego dialogu pytających i pytanego. 

Chwała Grzegorzowi Jankowiczowi, że dokonał zestawienia i opracowania tych wywiadów, bo przybliżają one postać Sosnowskiego nie tylko obecnym, ale również przyszłym czytelnikom jego poezji, a twórczość komentowana przez samego autora zostaje zakorzeniona w konkretnej rzeczywistości filozoficznej i teoretyczno-literackiej. Trop w trop jest po prostu (fraza ta zabrzmi strasznie) pozycją obowiąz­kową nie tylko dla zwolenników poezji Sosnowskiego, ale również dla czytelników polskiej poezji w ogóle. Rozmowy ukazują człowieka błyskotliwego, obdarzonego humorem, wielkiego erudytę, pełnego dystansu do siebie, a jednocześnie twórcę, dla którego walka ze słowem nie jest wyłącznie frazesem, ale realnym zmaganiem się również z własną lingwistyczną niemocą oraz z niedoskonałością języka, który nie potrafi wyrazić wszystkiego. Jednym słowem, a właściwie trzema: ANDRZEJ SOSNOWSKI SUPERSTAR.

Trudno o bardziej świadomego kwestii warsztatowych poetę niż Andrzej Sosnowski, który – jak wynika z lektury książki Trop w trop – potrafi również w fascynujący sposób o tych fachowych sprawach opowiadać. W precyzyjnie dobieranych słowach autora Zoomu podręczniki do poetyki nabierają ciężaru filozoficznych traktatów, a każdy wywiad można traktować jak osobny komentarz do którejś części jego własnej twórczości. Z polotem i niestygnącym ożywieniem odpowiada on na pytania o modernizm, dekonstrukcję, inspiracje surrealizmem czy grupą OuLiPo. Prezentuje przy tym rzadką konsekwencję myślenia, a zdarza się, że idzie pod prąd tradycyjnym i ogólnie przyjętym rozpoznaniom. Znakomita jest chociażby tytułowa rozmowa przeprowadzona przez Jacka Gutorowa, gdzie Sosnowski w przekonujący sposób pokazuje, jak wymogi formalne stawiane pod adresem wiersza nie tylko nie krępują wolności wypowiedzi poetyckiej, ale też generują nieoczekiwane możliwości twórcze. Podobnych miejsc autorskich rozbłysków jest tu całe mnóstwo. Niezwykle pobudzająca książka.