Sztuczne ognie

5.

mięk­ki języ­ku, nit­ko lep­kich zgło­sek
we mnie i obok, na koń­cu tram­wa­ju
kie­dy cię tu snu­ją, pałac jest wysot­ką
kie­dy cię tu snu­ją, obie­ram go z okna
kina i linii wspól­nych z czymś odręb­nym
Woro­bio­we Gory, ja i moja Moskwa

10. anonimowa towianka (dagerotyp)

Widzie­li kome­tę: ogrom­ne­go, zdro­we­go, dźwi­gał na war­ko­czu
służ­ki i cho­zjaj­ki, kolum­ny duchów żeń­skich cie­plut­kie jak tune­le,
w któ­re wpły­wa­li we śnie. Kie­ru­nek: Adam­pol­ska, a potem auto­stra­dą
do Utra­ta-Skła­du, gdzie na nie­ro­bów cze­ka­ją cze­re­zwy­czaj­ne pochwy:
goź­dzik kar­tu­zek skal­ny i widło­ster­na żoł­na. Cze­mu zwle­ka­my, mój bra­cie?
Idea roz­wi­nię­ta. Dla­cze­go, kie­dy doty­kam cię za uchem i pytam,
skąd przy­cho­dzi, co prze­ta­cza, czu­jesz mnie zie­mią?
I odpo­wia­dasz mi, że nic, że my?

13. 138 UTRATA-SKŁAD. Trasa zmieniona

przed­ostat­ni przy­sta­nek jesz­cze zgod­nie z roz­kła­dem
chna opa­dła z wło­sów, był jazz i nie odpły­nął
w pro­win­cjo­nal­nej poście­li pła­ka­łam, żebrząc o imię
napro­wa­dza­łam ramio­na podob­ne ramio­nom dźwi­gów
ale nie mogłam unieść. był wiersz i strach przed wier­szem
postę­po­wym luster­kiem. mię­dzy nami rosły koro­ny miast
ich czar­ne ron­da into­no­wa­ły refren: nie bój żaby
zamiast umie­rać zaśnie­cie pod sate­li­ta­mi
w peł­nym cie­nia ukła­dzie, przy Utra­ta-Skła­dzie