Szczelina kobiety i języka

Krót­kie pro­zy Mał­go­rza­ty Bożek przy­po­mi­na­ły­by Szcze­li­ny ist­nie­nia Jolan­ty Brach-Cza­iny, gdy­by nie język, wyobraź­nia, nie­oczy­wi­ste poczu­cie humo­ru i potrze­ba uwal­nia­ją­cej od nor­my fan­ta­zji autor­ki, któ­re z doświad­cze­nia poro­du, macie­rzyń­stwa, kobie­co­ści rezy­gnu­ją­cej z roli mat­ki, ojco­stwa, ale nie­pew­ne­go i wiecz­nie nie­doj­rza­łe­go, naro­dzin ze zna­kiem rów­no­ści mię­dzy przyj­ściem na świat czło­wie­ka i isto­ty nie­ludz­kiej czy­ni opo­wieść roze­dr­ga­ną w zna­cze­niach, cza­sa­mi prze­wrot­ną, na gra­ni­cy bun­tu lub cichej nie­zgo­dy. A wszyst­ko to utrzy­ma­ne jest w war­stwie słow­nej, mie­nią­cej się zna­cze­nia­mi, nigdy nie­oczy­wi­stej, dale­kiej od ste­reo­ty­pu lub ide­olo­gicz­nej sztan­cy. A jed­nak bar­dzo wyzwo­lo­nej, bar­dzo femi­ni­stycz­nej i bar­dzo lite­rac­kiej. Lite­ra­tu­ra na wol­no­ści.