Poemat „Euro­pa” powstał w Pary­żu w 1958 roku i zna­lazł się w dru­giej książ­ce Joh­na Ash­be­ry­’e­go „The Ten­nis Court Oath” (1962). Tytuł tomi­ku z pew­no­ścią wię­cej mówi i zna­czy niż tytuł poema­tu (zain­spi­ro­wa­ny ponoć wyłącz­nie nazwą jed­nej ze sta­cji pary­skie­go metra), cho­dzi bowiem o Ser­ment du Jeu de pau­me, czy­li Przy­się­gę w sali do gry w pił­kę – wyda­rze­nie z 20 czerw­ca 1789 roku, grom­ko zapo­wia­da­ją­ce wybuch wiel­kiej rewo­lu­cji fran­cu­skiej. Czy poezje z „fran­cu­skiej” książ­ki Ash­be­ry­’e­go obie­cy­wa­ły jakąś rewo­lu­cję; czy „Euro­pa” mia­ła zwia­sto­wać poetyc­ki prze­wrót lub prze­łom, trud­no powie­dzieć – jak wia­do­mo, autor zaczął wkrót­ce roz­wi­jać znacz­nie mniej dys­junk­tyw­ną czy „ato­nal­ną” poety­kę („zdra­dziw­szy spra­wę”, jak ujmu­ją to nie­gdy­siej­si i dzi­siej­si nie­licz­ni awan­gar­dy­ści), a z cza­sem zna­lazł upodo­ba­nie w melo­dii swo­ich wie­lo­krot­nie zło­żo­nych i sub­tel­nie modu­lo­wa­nych zdań. W „Euro­pie” w prze­kła­dzie Andrze­ja Sosnow­skie­go zaś robi nie­mal wszyst­ko, aby zdań pra­wie w ogó­le nie było – szar­pie, tnie i rwie, w wie­lu miej­scach pozo­sta­wia­jąc poje­dyn­cze sło­wa i fra­zy na wol­no­ści.