Tracking przesyłek poleconych

Pierwsze czynności

są jak ręce peł­ne popio­łu, co roz­sy­pa­ły kawę.
Po omac­ku ude­rze­nie w regał krwio­bie­gu,

dwój­ka osób:
cała noc w samo­lo­cie,
cała noc na bal­ko­nie.

Obo­je obser­wu­ją zako­la­nów­ki śnie­gu w kolo­rze księ­ży­ca;
przy­kry­ci kocem: mie­rzysz wyso­kość traw,
dzień źdźbłem za dniem.

Peryhelium

Pokła­dy zło­ści by zło­cić pasie­ki psz­czół
Pasie­ki miło­ści by posiać ulicz­ny miód

Wznie­sie­nie któ­re wyglą­da jak won­ny jest trup
Nim zawi­nię­ty w sie­bie poto­czy się w dół

Agre­sja któ­ra spraw­dza jak szczel­ny mam mózg
Aż wresz­cie na gwałt pod­cho­dzi do ust

Litera przed omegą

O nie­zna­nym sze­rzej imie­niu,
ale jest i być będzie jesz­cze.

Może całą wie­dzę ma nie w jed­nym pal­cu,
ale w jed­nej ręce i coś ode mnie.

W second han­dzie blu­zę z miej­scem na nadruk
i kap­tur: z tyłu na gło­wę kopa­ny dół.

A zbie­ra się na deszcz, przy furt­ce pies
zgrzeb­nie kopie kość, mer­da­my tu do sie­bie

on ogo­nem, ja pyta­niem: czy wiesz
jakie minu­sy nie­sie posia­da­nie paten­tu?

Hit zimy

Zimą dzi­siaj trwa dłu­żej, bo do wscho­du.
Dla­te­go tak wyro­bio­ny masz hełm.
Dopi­jasz szklan­kę po kole­dze, któ­ry musiał wyjść,
do spodu.

Inny­mi sło­wy piszesz łatwy, zimo­wy hit.
Chciał­byś wejść do kuch­ni,
chwy­cić język jak nowo­jor­ski ser­nik.
Na proś­bę o pobór tale­rzy­ka rzu­cić:
„Nie bój się, tym cia­stem nakru­szę tyl­ko w ustach”.

To tak nie dzia­ła.
Nie martw się, w cza­sie woj­ny łatwiej
awan­su­jesz z kole­gi na przy­ja­cie­la i dalej,
jeże­li w cza­sie poko­ju ci się to nie uda­je.

Młody Miłosz ft. Enuma elisz

Chcia­łem, by imię było bur­tą,
żaglem odmie­nia­ną przez wia­try.
Kie­dy nią smy­ra jak suk­nią lub chu­s­tą
gło­ska odgię­ta ustom u najem­cy.

Kie­dy nie­bo nie było nazwa­ne, zie­mia
nie mia­ła imie­nia. Od brze­gu do brze­gu baja­ny jacht.

W two­jej gło­wie waka­cje to epos obja­śnia­ją­cy świat.
Chcia­łem jak kurt­ką dla latar­ni,
któ­rą zapal­nicz­ka w dło­ni zna.

Cóż wie­dzieć, zmy­lo­na, że kamień w wodę
toną­ce­mu pod­ry­wa zie­mię morza?

To tro­chę nie­po­ko­ją­ce, gdy wła­sne życie nas
wyja­śnia. Wole­li­by­śmy ina­czej,
przy­zwy­cza­ili­śmy się, siła wyż­sza.
Wła­sne życie nas zosta­wia.

Kole­dzy, kole­żan­ki, argo­nau­ci:
wypra­wa niech będzie aneg­do­tycz­na i koją­ca
jak pró­ba samo­bój­cza mło­de­go Miło­sza.