Tom, któ­ry sto lat temu stał się hym­nem Ame­ry­ki robot­ni­ków, marzy­cie­li i ludzi uli­cy. Książ­ka, z któ­rej wyro­sła cała póź­niej­sza poezja spo­łecz­na i któ­ra roz­po­czę­ła rewo­lu­cję języ­ka potra­fią­ce­go mówić „my” bez pato­su i pro­pa­gan­dy. Carl Sand­burg, syn szwedz­kich imi­gran­tów, repor­ter i poeta, stwo­rzył monu­men­tal­ny por­tret mia­sta – Ame­ry­ki prze­my­sło­wej, peł­nej nie­rów­no­ści i gnie­wu, ale też współ­czu­cia. Wier­sze te, pisa­ne z hała­su fabryk i szep­tu jezio­ra Michi­gan, pach­ną sma­rem i chle­bem, a wśród nich błysz­czy fra­za o Wiel­kim Bogu Kciu­ków, któ­rej nie powsty­dzi­li­by się naj­więk­si sur­re­ali­ści. Sand­burg wrzu­cał w poezję dyna­mit spo­łecz­nych emo­cji, wie­rząc, że sło­wo może jesz­cze coś oca­lić. Dziś, gdy świat znów pęka wzdłuż tych samych linii podzia­łu, jego głos brzmi wyjąt­ko­wo aktu­al­nie. W serii „This Is Not Ame­ri­ca” książ­ka w kapi­tal­nym prze­kła­dzie Jac­ka Deh­ne­la poka­zu­je Ame­ry­kę od środ­ka – nie z pomni­ków, lecz z tłu­mu.