Asemic Writing: Short Poems

Ostat­nio wysia­dło mi mak­sy­mal­nie tzw. opa­ko­wa­nie. Spo­ro przy­ja­ciół powę­dro­wa­ło już na Andro­me­dę. Nie mogę odża­ło­wać Paw­ła Kel­ne­ra, a rok temu odszedł z Zie­mi Piotr Lorek. Z Lor­kiem, podob­nie jak z Kel­ne­rem, mie­li­śmy róż­ne cie­ka­we pla­ny na przy­szłość. Pio­trek był wspa­nia­łym arty­stą, wyko­ny­wał obiek­ty cera­micz­ne. Były to czę­sto potęż­ne wazy, rodzaj podró­ży w cza­sie, koja­rzy­ły się z nie­zna­ną nam cywi­li­za­cją. Z tajem­ni­czą prze­szło­ścią albo jakimś nie­roz­szy­fro­wa­nym prze­ka­zem z przy­szło­ści. Ostat­nio wysta­wia­łem z nim moje akry­le i cykle mixed media w ZPAP w Toru­niu (2023). Więc mnie tak­że dopadł czas szpi­tal­nic­twa, kil­ka poważ­nych cho­rób (kar­dio­lo­gicz­nych, neu­ro­lo­gicz­nych etc.), sła­bo się poru­szam i nie lubię tej szpi­tal­nej bie­li. Zro­bi­łem notę na ten temat:

SZPITAL HVIDOVRE

Przy­go­da. Naj­pierw z rana
tzw. bada­nie nukle­ar­ne.
W szpi­ta­lu, do poło­wy zakry­ta tuba, wpu­ści­li na 5 minut tru­ci­znę
(powia­do­mi­li,
co ze mną robią),

żeby spraw­dzić, czy nie dosta­nę od tego świ­ra.
Gło­wa mi od razu napu­chła
i zabo­la­ło ser­ce,
ale po kil­ku minu­tach wszyst­ko minę­ło.

Bada­nie trwa­ło 40 minut, potem cze­ka­łem na trans­port medycz­ny,
na powrót do miesz­ka­nia. Roz­my­śła­łem wte­dy jak odje­cha­nym,
sza­lo­nym poetą był Micha­el Strun­ge.
Czas to kur­wa. Wysko­czył po kwa­sie
z wie­żow­ca. Nigdy nie spo­tka­li­śmy się, jako biał­ka.

Dwie godzi­ny w pocze­kal­ni, gdyż tego dnia był ścisk huma­no­idów,
zwłasz­cza takich na wóz­kach lub z cho­dzi­ka­mi.
Bud­dyj­skie dusz­ki wie­dzą,
co jest gra­ne.
Teatr zgrzy­bia­łych opa­ko­wań.

I kolej­ny para­doks.

Zja­wił się w koń­cu kie­row­ca, dwu­me­tro­wy, chu­dy jak trzci­na,
męt­ne oczy,
Soma­lij­czyk, dziw­nie mówią­cy po duń­sku. Z tyłu sie­dzia­ły dwie
star­sze panie, a ja obok nie­go, po lewej stro­nie, z przo­du.
Ten kie­row­ca gadał i gadał, nie pamię­tam, o czym.
Pew­nie narze­kał na duń­skie sala­mi.

I przy zjeź­dzie na auto­stra­dę ude­rzył w nas samo­chód.
Stra­ci­łem na kil­ka
sekund przy­tom­ność, nasz pojazd został zma­sa­kro­wa­ny,
sta­rusz­ki żywe i całe,
mnie wzię­to do ambu­lan­su i prze­wie­zio­no z powro­tem do szpi­ta­la.

Poli­cja, leka­rze etc. Oka­za­ło się, że moje mię­so się nie zmie­li­ło.

Epi­zod. Zie­mia.
Każ­dy to prze­cho­dził.
Nawet meta­lo­we czwo­ro­no­gi dosko­na­le wie­dzą,
o czym tu piszę.

Sytu­acja nie była cie­ka­wa, ale jakoś uda­ło się ten mak­sy­mal­ny, dodat­ko­wy brak szczę­ścia zali­czyć. W Kopen­ha­dze, w moim małym miesz­ka­niu-stu­dio, zro­bi­łem sobie spe­cy­ficz­ny reżim. Każ­de­go dnia posta­no­wi­łem wyko­ny­wać tusza­mi wodo­od­por­ny­mi kali­gra­fie ase­mic wri­ting. Pra­ca jak w zako­nie bud­dyj­skim. Spo­kój, myśle­nie Zen. Codzien­na, sys­te­ma­tycz­na aktyw­ność. Wyko­ny­wa­łem je prze­waż­nie na powierzch­niach papie­ro­wych. Podzie­li­łem też na kil­ka cykli. Jeden z nich to SHORT POEMS. Są to bar­dzo mini­ma­li­stycz­ne reje­stry. Wyma­ga­ją dużej kon­cen­tra­cji i jed­no­cze­śnie zde­cy­do­wa­nia, neu­ro­ny muszą być tutaj na miej­scu. Pro­szę spoj­rzeć poni­żej. Wybra­łem czte­ry cha­rak­te­ry­stycz­ne pra­ce z tej wła­śnie serii. W paź­dzier­ni­ku, w Pała­cu Bie­der­man­na w Łodzi odbę­dzie się wysta­wa moich róż­nych ase­mi­ków, jak je potocz­nie w Pol­sce nazy­wa­my. Chy­ba pierw­sza tego typu w Pol­sce. Jej kura­to­rem będzie zna­ny z dzia­łań Biu­ra Lite­rac­kie­go Prze­my­sław Owcza­rek. Z kolei w naj­now­szym wyda­niu pisma „Forum Poety­ki” 1/2025 (Uniw. W Pozna­niu) uka­za­ła się roz­mo­wa dot. ase­mic wri­ting, któ­rą prze­pro­wa­dzi­li ze mną Olga Wyszyń­ska wraz z Ery­kiem Sku­dla­rzem. Tutaj link, napraw­dę war­to się z tym zazna­jo­mić.

Mam nadzie­ję, że kie­dyś uda mi się wydać książ­kę SHORT POEMS. Na razie poszcze­gól­ne moty­wy tego cyklu uka­zu­ją się w róż­nych pismach na świe­cie. Nie­kie­dy towa­rzy­szą moim tek­stom regu­lar­nym. Ale two­rzą one to z pew­no­ścią inte­gral­ną całość.