Slam Poetry

SLAM – gatunek poezji mówionej, nazwa zapożyczona z terminologii sportowej oznaczająca starcie, niekonwencjonalna rywalizacja poetycka nacechowana ekspresywnością, w której istotną rolę pełni umiejętność nawiązania kontaktu z publicznością; to swoisty powrót do korzeni teatru greckiego, przeciwwaga dla poezji akademickiej kojarzonej z nudą i wyrafinowaniem *

* – definicja zamieszczona na plakacie reklamującym I Slam Poetry we Wrocławiu

Mało kto wie, że coś na podobieństwo slamu odbywało się we Wrocławiu już ładnych kilka lat temu w Czarnym Salonie przy zasłużonym Studiu Literackim i związanym ze Studiem “konkursem jednego wiersza”. Poeci czytali teksty, a zwycięzcą zostawał ten, kogo nazwisko najczęsciej pojawialo się na kartkach rozdawanych wśród publiczności. Taka metoda głosowania szybko doprowadziła do sytuacji, w której występujący przyprowadzali ze sobą tabuny ludzi – kto ściągnął ich więcej, wygrywał. Sytuacja budzi skojarzenia z programem Idol, gdzie uczestnicy moblilizują rodziny i krąg najbliższych do “wysyłania na nich esemesów”.

Slam przyciąga ludzi, którzy nie pojawiają się na “normalnych” wieczorach poetyckich. Lansuje wizję poety – kuglarza za wszelką cenę starającego się uwieść publiczność i przeciwko takiej wizji coś się we mnie buntuje.

Slam to w swej istocie konkurs nie na tekst, ale na jego interpretację – między innymi dlatego nie stanowi dla poezji zagrożenia. Przewiduję, że za kilka lat o tym “gatunku poezji mówionej” nikt nie będzie pamiętał.