Właśnie tego nie wiedzieć

Miło jest się nie zgodzić z autorem posłowia do debiutu Joanny Dziwak, która – według niego – “dokładnie wie, o czym i po co pisze”. Otóż autorka szczęśliwie nie wie, po co pisać (i trzyma się tej, no właśnie, zbawiennej poręczy), zaś jej bohaterka nie bardzo wie, po co żyć (co wyjaśnia biogram w książce: w końcu studiuje się filozofię, żeby właśnie tego nie wiedzieć). Okropnie jestem zmęczony anankastycznie spójnymi i konsekwentnymi jak szkolne wypracowania poetykami, którymi się ostatnio płaci za wstęp do literatury, i może dlatego tak mi się spodobały wiersze debiutantki spod Puław (jakby zarażone bezpretensjonalnością od wierszy znanego puławskiego poety), szusujące przez kartkę swobodną frazą, kiedy opowiadają o wchodzeniu w miłość, w dorosłość, w samego siebie wreszcie. Lecz po pierwsze – bez wywijania kulturową czy egzystencjalną hiperświadomością (trzeba mieć silny charakter, by pozwolić sobie być po prostu liryczną), a po drugie – nie przesadzając z chronieniem wrażliwości ironią (autorka wie, że greccy cynicy wcale nie byli cyniczni). Wychodzi z tego dziwna poezja, niby narcystycznie zorientowana, ale otwarta na przygody języka i pełna trochę moralnego (troska o miłość, którą chcemy skonsumować na śmierć), a trochę społecznego niepokoju (troska o świat, z którym przyszło kolaborować). Dziwak z tej Joanny.