Pies i anioł

niczym mały pie­sek
w wyso­kiej tra­wie
sze­dłeś ku mnie
nikt nie wie­dział
że jesteś psem
tak tyl­ko mówio­no
no i sta­łeś się psem: mały chło­piec
idzie przez tra­wę
a oni klasz­czą w dło­nie

Krą­ży­my krą­ży­my
i wszy­scy nasi zmar­li krą­żą z nami
zmar­li też krą­żą i krą­żą
w nas
krą­żą i krą­żą
wszy­scy krą­ży­my krą­ży­my
zmar­li któ­rych już nie ma
zmar­li któ­rych już pra­wie nie ma
wszyst­ko krą­ży krą­ży
wszyst­ko co ist­nie­je
krą­ży krą­ży
pta­ki fru­wa­ją w powie­trzu
ryby pły­wa­ją pod wodą
krą­ży­my krą­ży­my
wszyst­ko krą­ży i krą­ży

kto to pisze, ja sam
czy pisze to ktoś we mnie
kto pisze moim pismem
we mnie, a może ja sam to piszę

jeśli ja sam to piszę
to za każ­dym razem moje ja jest inne, bo
akt pisa­nia to ruch i zawsze
ja sam to piszę cho­ciaż nie zawsze to ja jest mną
a może to jestem ja
ale prze­cież za każ­dym razem piszę ina­czej
więc to nie mogę być ja

jeśli ja sam to piszę
to jestem sobą ale też i tymi wszyst­ki­mi inny­mi ja
któ­re wte­dy są tak wyra­zi­ste, bo
tak wła­śnie jest: jeśli mam pisać
i być bli­sko tego co nie jest
to moje ja musi być wyra­zi­ste
zauwa­żal­ne w całej swo­jej nie­jed­no­znacz­no­ści
a tak dzie­je się tyl­ko
gdy coś zosta­je bądź zosta­ło napi­sa­ne już wcze­śniej a potem zni­ka
każ­de dzie­ło ma swo­je wła­sne ja
bez tego ja pisa­nie tra­ci swój ruch
i swój kie­ru­nek

te tak róż­ne ja, cho­ciaż nadal zauwa­żal­ne
te róż­ne ja, któ­re każ­de dzie­ło two­rzy i
któ­re two­rzą dzie­ło
są czymś
być może wła­śnie tym czymś o czym pisa­nie nam opo­wia­da

w tym wszyst­kim co jest, co zni­ka
wśród wszyst­kich psów i anio­łów i gło­sów
falu­ją­cych
na wie­trze
mój ojciec jest spo­koj­ny
niczym spo­koj­na fala na wie­trze niczym łódź na wie­trze

Oczy niczym niebo

oczy­wi­ście że roz­po­star­łem ręce Jesteś prze­cież
dziec­kiem wśród innych dzie­ci bawisz się i krzy­czysz razem z inny­mi
bijesz się uśmie­chasz i się śmie­jesz śpisz ruszasz
w moją stro­nę z nie­po­ję­tym zaufa­niem Jesteś dziec­kiem
bawią­cym się w pia­skow­ni­cy, łzy i śmiech
w twych nie­praw­do­po­dob­nie błę­kit­nych oczach, błę­kit­nych niczym nie­bo, chmu­ry
cią­gle w ruchu Ty jesteś tymi ocza­mi

Ziemia jest podzielona
między życie i śmierć

niczym doba
mię­dzy świa­tło i ciem­ność

a księ­życ na nie­bie
trzy­ma w gar­ści
mrok nocy
i świa­tło dnia