Historia jednego akapitu: „Pałac, zegar, winda”

Stoję pod Centralnym, mgła, nie widać wieżyczki Pałacu, nie widać na nim godziny.

Po nocy hucznej z samego rana pod Dworcem Centralnym, Warszawa. Przytomny na pół, patrzę na Pałac Kultury, zadzieram skołowany łeb i nie widzę wieżyczki, nie widzę zegara na niej, bo mgła. Wsiadam do pociągu, jadę, jadę, alkohol schodzi, ale nie schodzi ten obraz, mnie z zadartą głową i niewidocznego zegara, bo mgła. Pierwsze zdanie więc wykluwa się samo: „Stoję pod Centralnym, mgła, nie widać wieżyczki Pałacu, nie widać na nim godziny”.

Kiedyś musiało tak być, że przechodnie nań patrzyli, a jak była mgła, to ci, którzy zegarka nie mieli, pytali o godzinę tych, którzy go mieli (tego motywu użyję w ostatnim opowiadaniu, „Tok wydarzeń”). Pierwsze zdanie jak klocek domino, jeśli pada, to paść musi następne: „Dawno temu w całej stolicy jeden był tylko zegar, ten właśnie. Czwórpostaciowy, na każdą stronę jeden. I gdy przyszła mgła, nikt nie wiedział, która godzina. Mężczyźni z pracy nie mogli wyjść, a kobiety za mąż”. A potem kto? Kto pod wtedy nim stoi? Przypomina mi się windziarka w pałacu, na krześle z góry i na dół przez cały dzień, co za życiorys! Moja matka mogłaby nią być, a wtedy stać pod Pałacem musiałby ojciec, i jeśli tak, to wtedy ja poczęty zostaje w stolicy, w windzie. No, i już, dalej już z górki.

Ten pierwszy akapit, ten początek był jak bomba kasetowa, eksplodowało jedno zdanie, a z niego następne. Wyszedł z tego tekst krótki, ale niekoniecznie mały. Potem następny w tym stylu i następny, aż te wszystkie kawałki zmontowały się jak tetrix, w postaci Człowieka na rondzie właśnie.