Komentarz do wiersza “fudżi”

fudżi

zawsze chciałem mówić takie rzeczy w obcym języku weź go
i rób tak żeby było dobrze. teraz chowam te słowa do słoika.
jest tam już kilka adresów gazetek kryminałów szklana kulka a nawet
pęknięty kręgosłup stworzonka które nierozważnie zasnęło w złym miejscu.
zakopuję w ziemi (ziemia jest głęboka jak portfele chłopców
i gardła tych dziewczyn. trwa to trochę długo). zmieniam garderobę.

czasami chcę się zmiąć i wyrzucić jak starą gazetę
z nadzieją że w jutrzejszym wydaniu będę lepszy. albo znaleźć drogę
do góry która przypomina czubek nosa człowieka bóstwa lub przedmiotu
zdolnego zasiać się we mnie.

Mam kilka lat i z tym dziwnym uczuciem na karku, które kojarzyć może tylko dzieciak dzwoniący w nocy po domofonach, oglądam szkielet jeża na torowisku za domem. Szukam mrowiska dla niego, ale nie znajduję i zapominam.

Mam dziewięć lat i biegnę do domu z kościoła. Kiedy wychodziłem, młodszy brat zaczynał grać na Amidze w cannon Fodder i mówił, że wie, jak przejść level, który ostatecznie okazał się nie do przejścia.

Niszczę joy’a, grając w Superfroga; czytam Kinga na basenie w Andrychowie; wpadam pod samochód; zaczynam pracę w hiszpańskiej hucie; kończę pracę w hiszpańskiej hucie; piję pierwsze piwo z ojcem; piję któreś już piwo z Dawidem Mateuszem z okazji mojej obrony; idę na randkę z Moniką, chociaż nie mieliśmy chodzić na randki; rozmawiam na drugiej zmianie z Pawlasem o średniowiecznych wioskach, wspólnym kumplu i Far Cry’u.

Uwielbiam wybiórczość pamięci. Odrzuca te wszystkie śluby, pogrzeby i wielkie sprawy na rzecz szkielecika na torach i kodu do Apidyi (ULRDABBA – do dziś go pamiętam). Wydaje się przy tym tyle głupia, co celna. Wszystkie te wspomnienia ostatecznie okazują się dla mnie ważne. Cezury. Zapisy zmian.

Przeszłość jest skokowa i dynamiczna. Kiedy siadasz i z jakiegoś powodu przypominasz sobie to wszystko, musisz zauważyć, że z coraz większej ilości “tamtego” odpada już tynk. Albo punkcików jest z czasem coraz mniej, albo tracimy ostrość. Efekt jest ten sam.

Pisząc, zawsze staram się osadzić mocno część tekstu w tym, co już było, a jest nadal ważne. Niekiedy wracając z fabryki, nie potrafię się wysłowić – mózg jest zawodny. Z tą świadomością przelewam na papier. Asekuruję się.

Słucham Texas Flood, zbieram się do robo, Monika pisze, żebym umył gary. Myślę, czy czas uczyni z tego punkt.