Poezja dobrze narysowana

W niniej­szej anto­lo­gii znaj­dzie­cie Pań­stwo zestaw naj­lep­szych prac nade­sła­nych na kon­kurs . Czy prze­kład poezji na język komik­su ma sens? Zada­wa­łem sobie to pyta­nie do chwi­li obej­rze­nia prac nade­sła­nych na kon­kurs. Zasta­na­wia­łem się, czy komik­so­wa opra­wa nie będzie tyl­ko efek­tow­nym opa­ko­wa­niem, któ­re – poza chwi­lo­wym roz­gło­sem – nic poezji nie przy­nie­sie.

Wśród nade­sła­nych prac było wie­le takich, któ­re potwier­dza­ły te oba­wy. Repre­zen­to­wa­ły dobry poziom tech­nicz­ny – nary­so­wa­ne wyra­zi­stą kre­ską, zdra­dza­ły talent auto­rów, któ­rzy świet­nie czu­li się w tej sty­li­sty­ce. I gdy­by wzię­li na warsz­tat przy­go­dy boha­te­rów pokro­ju Wiedź­mi­na czy Thor­ga­la, z pew­no­ścią odnie­śli­by suk­ces. A jed­nak w tym przy­pad­ku zabra­kło che­mii mię­dzy wybra­ną sty­li­sty­ką a tek­stem, któ­ry wyraź­nie doma­gał się inne­go, nowe­go języ­ka. Her­bat­nik pożarł hia­cynt. Oka­za­ło się, że dosłow­ny prze­kład wier­sza na zestaw ilu­stra­cji nie przy­niósł spo­dzie­wa­ne­go efek­tu. Wygra­ły te pro­po­zy­cje, któ­rych twór­com za pomo­cą języ­ka pla­stycz­ne­go uda­ło się prze­ka­zać emo­cje, zbu­do­wać kli­mat, spra­wić, że wier­sze zaczę­ły fru­wać. Jak w słyn­nej defi­ni­cji prze­kła­du, naj­pięk­niej­sze oka­za­ły się te pró­by, któ­rych auto­rzy nie docho­wa­li wier­no­ści tek­sto­wi, go i wpi­su­jąc w nowy kon­tekst.