Różewicz 90: Kup kota w worku

znam czło­wie­ka, męż­czy­znę w po-śred­nim wie­ku, któ­ry – męż­czy­zna, nie wiek – nie prze­pa­da za Róże­wi­cza Tade­usza poezjom/poezją (nie­po­trzeb­ne skre­ślić). ceni za to róże­wi­czow­skie dra­ma­ty i mówi – cytu­ję z wyobraź­ni – kar­to­te­ka pułap­ki sta­rej kobie­ty w bia­łym mał­żeń­stwie na czwo­ra­kach wię­cej dla mnie zna­czy niż nożyk pro­fe­so­ra sza­rej stre­fy.

ja mu na to, że aku­rat się nie zna, choć sza­nu­ję jego opi­nię, bo jak tu nie sza­no­wać w dzi­siej­szych cza­sach (ja panu nie prze­ry­wa­łem). bo ja według mnie zgod­nie z moim wła­snym sum-mie­niem uwiel­biam Róże­wi­cza lirycz­ne­go. tego co w cza­so­pi­śmie mar­ki ‘pło­myk’ wygry­wał ple­bej­scy­ty na poetę roku, wiersz roku, ido­la poko­le­nia, któ­re prze­mi­nie (a nasze nie, póki my żyje­my). były takie cza­sy.

teraz żyje­my w szkle kom­pak­to­wym i Tade­usz lau­re­atus Róże­wicz pisze felie­to­ny nie wier­sze, do szu­fla­dy, do ‘prze­glą­du’, do słu­cha­nia na nie­licz­nych wie­czo­rach ał-tor­skich, do uśmie­chu, do nie­tz­sche­go. fry­de­ry­ka, sile­siu­sa, tele­ka­me­ry.

POETA WRACA PO LATACH DO PARODII
POETA W SANATORIUM
KOT W WORKU
DZIADEK W KORKU

już widzę te recen­zje

albo albo: poeta jak zegar­mistrz chi­rurg snaj­per ude­rza w to, co we współ­cze­snej kul­tu­rze naj­cen­niej­sze, pre­cy­zyj­nym cię­ciem obna­ża powierz­chow­ność i upa­dek świa­ta Her­rych Pot­te­rów, włat­cuf duszy­czek, dyrek­to­rów ban­ków, donal­dóf tóskóf. to się może poja­wić. w jed­nej czy dru­giej gaze­cie. będzie o odtrut­ce na te cięż­kie cza­sy i o geniu­szu genial­ne­go Tade­usza. będzie, bo być musi. i jesz­cze zachwyt, że taki dow­cip­ny, pełen auto­irr­ro­nii, i, że oprócz malo­wa­nia wier­szem, potra­fi pisać rysun­ki. KUP KOTA W WORKU nie będziesz żało­wał napraw­dę war­to.