Ciemna materia (2)

Z siebie

Ura­biam ją
aż sło­dycz

wzbie­rze
sama z sie­bie,

złą­czy łukiem
pęcz­nie­ją­ce płat­ki

i znik­nie.

*
W tele­wi­zji set­ki
bia­łych kra­bów
sza­mo­czą się
o wul­ka­nicz­ny wyziew.

*
Wiem że śnisz o rze­czach,
o któ­rych mi się nie śni­ło,

i nie przy­śni. Ale to jest część
two­je­go kostiu­mu

jak two­je dodat­ko­we
wypust­ki.

Wersje

1
No to pomyśl, że wirus
to taki zbie­gły

ury­wek,

kawa­łek wia­do­mo­ści
od żywej śmier­ci –

Jakieś „jak­by!”
być może pogu­bio­ne

łowi cie­pło,
któ­re odrzu­ci­ło wcze­śniej.

Tra­fia do celu
milio­na­mi.

Znaj­du­je tyl­ko
sie­bie.

2
Dże­zik pusz­czo­ny
po całym patio,

wszyst­kie fra­zy

doraź­ne,
zado­wo­lo­ne z sie­bie

jak kon­su­men­ci,
no pra­wie.