Księga miłosierdzia (1)

Psalm 25

Mój syn i ja żyliśmy przez wiele lat w jaskini, ukrywając się przed Rzymianami, chrześcijanami i żydowskimi odstępcami. Dzień i noc studiowaliśmy litery jednego słowa. Kiedy jeden z nas popadał w znużenie, ponaglał go drugi. Ale pewnego ranka mój syn powiedział, „Mam już dość”, a ja odparłem „Zgadzam się”. Poślubił piękną dziewczynę, córkę jednego z naszych dobroczyńców – z dziewczyny, która przynosiła nam wieczorem pożywienie, wyrosła na dziewczynę, na którą czekaliśmy cały dzień. Pobłogosławiono ich potomstwem. Moja żona powróciła do mnie pewnego dziwnego popołudnia, cała zmieniona, cała jaśniejąca, i otworzyliśmy w Jerozolimie stragan z książkami, na którym sprzedawaliśmy dwujęzyczne wydania „Księgi psalmów”. Innego dnia pojawiła się moja córka, mówiąc” „Wydaje mi się, że mnie zaniedbałeś”. „Wybacz mi”, powiedziałem, a jej twarz rozbłysła przebaczeniem. Wyszła za złotnika, wytwórcę dewocjonaliów, urodziła dzieci i pogłębiła radość rodziców. Co pewien czas spotykamy się o północy przed Ścianą Płaczu, nasza rodzina małych rodzin. „Pomimo wszystko”, mówimy, „Rzymianie nie jedzą mięsa pochodzącego od nieuśmierconych zwierząt, chrześcijanie to gałąź tego samego drzewa, a żydowskich odstępców nadal obejmuje Słowo”. Rozmawiamy w ten sposób, śpiewamy uświęcone czasem pieśni i tworzymy nowe, tak jak nam przykazano:

Jerozolima krwi
Jerozolima niepamięci
Jerozolima bałwochwalstwa
Jerozolima Waszyngtonu
Jerozolima Moskwy
Radujcie się narody
Jerozolima legła w gruzach