kwiaty pod nóż

stan wyjątkowy

kie­dy roz­ło­żysz ręce na oścież to będą mia­ły metr
kie­dy wytrzy­masz w koście­le całą mszę to będzie godzi­na
kie­dy odbęb­nisz osiem godzin w pra­cy to będzie dzień
kie­dy zno­wu poczu­jesz smak barsz­czu to będzie rok
kie­dy prze­wró­cisz się pija­na to będzie litr
kie­dy weź­miesz dwie tablet­ki to będzie jeden gram
kie­dy w polu kuku­ry­dzy znaj­dziesz czte­ry cia­ła
to będzie trzy­dzie­ści dni

miasto na żyletki

po tych torach chcę wsko­czyć
na pociąg
to mia­sto dzia­ła na żylet­ki
wrzu­casz je
w skryt­kę za wle­pa­mi
nie psuj ludziom dnia pra­cy
jeśli napraw­dę chcesz umrzeć dla­cze­go po pro­stu
nie wyj­dziesz w tęczo­wym sza­li­ku na mia­sto
wte­dy to ty jesteś pra­gnie­nie
a nazio­le to spri­te

ale to nie jest wietnam

to tyl­ko tro­chę dalej niż ostat­ni wypad do bab­ci
boli tyl­ko tro­chę moc­niej niż codzien­ność
nie ma w tym nic egzo­tycz­ne­go
po sześć­dzie­się­ciu dniach prze­sta­je to być nawet cie­ka­we
to nie jest wiet­nam
i to nie jest kie­dyś
nie ma sta­rych zdjęć z wybla­kły­mi ludź­mi
jest kobie­ta na fil­mi­ku opo­wia­da­ją­ca o gwał­cie
są memy z puti­nem
ukra­iń­skie trak­to­ry i nuda
pastu­ję buty pięt­na­sty raz pod­czas tej woj­ny
nie opo­wie­dzą o nas nigdy nic cie­ka­we­go
wiet­nam jest zawsze gdzieś indziej

śniło mi się że wojna była niczyja

a wiatr wiał wresz­cie w dobrą stro­nę
ze sta­rych kara­bi­nów poro­bi­li­śmy wie­sza­ki
a wszyst­kie głod­ne dzie­ci
wresz­cie dosta­ły rumień­ców
śnił mi się oce­an spo­ko­ju
zamiast morza pla­sti­ku
i cie­płe pla­my świa­tła na sta­rych cegłach
śni­ła mi się moja bab­cia
nie­na­wi­dzą­ca mnie od tak daw­na
i mar­tin luther king mówią­cy
zobacz dziec­ko
ty wca­le nie śpisz

koniec lata w mons

zamiesz­cza­łam w domu z wido­kiem na czas
rano krzy­czą tam dzie­ci
wie­czo­rem śpie­wa­ją ukra­iń­cy
nie ma miej­sca dla hitle­rów i zło­dziei lata
jeśli chcesz prze­żyć zapra­sza­my
gdy wszyst­kie kwia­ty pój­dą pod nóż
odpa­li­my słoń­ce
będzie­my bawić się w cho­wa­ne­go z pro­mie­nia­mi
idź spać natal­ka
mówi­ła moja bab­cia
kła­ma­ła
kwia­ty umie­ra­ją po cichu