Pięć dni

dzień pierwszy

pierwszy był mężczyzna i on począł
nadawać imiona wszystkiemu, co żyje.
żurawia nazwał żurawiem, cedr – cedrem, ważkę – ważką,
ale nie znalazł nazwy dla koloru storczyka,
ani nie umiał opisać wdzięku, z jakim porusza się tygrys.
jego język pochodził z prochu i znał tylko proch.
smak ziemi osiadł na nim, czyniąc wszystko gorzkim.

dzień drugi

pierwszy był mężczyzna i on począł
kobietę. rosła pod jego żebrem, na wysokości serca.
zlepiona z kości, od razu była tak twarda,
że mogła udźwignąć wszystko, co osiadało na wargach,
cały proch mężczyzny i całą jaskrawość.
widziała także drzewo, którego nie umiała wysłowić,
bo zło mieściło się wtedy poza granicą języka.

dzień trzeci

oto pierwsza kobieta przystąpiła do drzewa,
a jej tęsknota za słowem sprawiła, że wzięła owoc.
jej głos zyskał moc przekleństwa i kłamstwa,
a ona wiedziała, że właśnie stała się pełnia,
bo dar nazwania bólu i dar nazwania cierpienia
pozwalały na to, by jakoś je oswajać,
wchodzić w nie powoli, lecz gładko, jak w przeciwny nurt.

dzień czwarty

oto pierwsza kobieta, biała i twarda jak kość,
dała mężczyźnie poznać, czym jest poezja,
która wszystko, co żywe, traktuje jak wszystko śmiertelne
i z taką samą rozkoszą pławi się w dobru, jak w cieniach.
oto pierwsza kobieta naturze dała kulturę i powiedziała:
ja jestem ta, która się nie boi. ta, która poszła dalej,
niż mogła. dalej, niż chciałeś, pierwszy mężczyzno,
zamknięty w słowie jak w klatce, mówiący tylko dobro
lub niemówiący wcale.

dzień piąty

oto pierwsze słowo, które było bogiem
i pierwsze słowo, które było awrah,
musiało ukarać mężczyznę i kobietę.
więc mężczyzna, co począł, już nigdy nie miał urodzić,
a kobieta, która sięgnęła po słowo,
musiała je przyjąć i sprawić, by stało się ciałem.
a kiedy już się stało, musiała je zabić,
by móc na nowo poznać, co to znaczy życie,
i umieć pisać prawdę silniejszą od niego.