tajanie

park jurajski

właśnie podjeżdża nocny z mięsem
w centrum dokładają świeżej padliny
zapowiada się długa noc

nie upiłem się nie przećpałem
lecz w jednym oku źrenica w pion
napięty brzuch i nozdrza pełne mrozu

stworzeniom wyklutym na żer
wymyślam śmierci czuję pod językiem
każdą warstwę soczystej tkanki
nie mam cierpliwości do wzroku ssaków
oczy pod kłami strzelają jak małe pomidorki

zasługuje na rzeź każdy motor i koło
dziurawy wydech czy tłumik nie od gnata
(kompsognaty to takie małe raptory)
ewolucja poszła za daleko
skręciła w zły zjazd

bawią się i rozmawiają o cenach benzyny
nikt nie pyta skąd leci krew
gdyby ktoś wykrwawił się
w niskopodłogowym solarisie
słońce i tak wstanie

jutro rano zabiorą dzieci do zatoru
wytrzeźwieją dopiero w drodze
kupując kawkę na orlenie sprawdzą czy
już przyszło zalando do paczkomatu
pogłaszczą psa nakarmią niemowlę
w tej kolejności

od małego hodowany na zabójcę
odrzucam mięso rozród dziedzictwo
zadaję kłam gatunkowi
zgadza się tylko homo

witamy na wyspie isla nublar
mirra i kadzidło skutecznie odpędzają komary
litera te na ścianie to znak króla

ten wiersz to nieśmieszny mem
wysłany w daily pakiecie od znajomego
suchy tekst przykuwa twój wzrok

jeśli życie jest jak park
to moje to park jurajski

miałem sen o t-rexie

pamiętam go do tej pory
wraca do mnie dość często
można powiedzieć że wygina
powoli

jechało w nim o rower
niebieski czterokołowiec
miał podpórki bym się nie wygrzmocił
na ramie napis apollo na kołach koraliki
zabawnie tragiczne połączenie

rower został na drodze przed domem
nadeszła noc i lało jak z cerbera
po zmierzchu przychodzi król
może go niechcący zepsuć
jak w przypadku dachu
który uchylił zaglądając do środka
dziadek musiał wstawić nowe krokwie

bałem się jak diabli trochę króla
trochę o siebie najbardziej o rower
we śnie wybiegłem boso na pole
przyprowadziłem go do domu
rex nie pojawił się tej nocy

w kolejne też go nie było
możliwe że dokonałem wyboru
porzuciłem strach
wraz z nim przyjaciela
wybrałem koła

głupie koła

rytuał nie sakrament

za altanką wylano resztkę betonu
chodziłem tam codziennie
na szorstkim ołtarzu składałem
stokrotki otoczaki plastikowy pierścionek

zawołał więc odpowiedziałem
oto jestem

dziadek kazał dać go dalekiej kuzynce
mieszkała trzy wsie dalej
w domu nad sztucznym jeziorem
nie oddałem

ojciec mej matki na gwoździu
robił zupę i wieszał
mosiężnego króla przybitego do
drewnianej litery te

zawisł w małym pokoju babci
tam gdzie złoża landrynek
te białe jak kły
i hostia przyjęta bez spowiedzi
były najlepsze

lądolód

schodzę w pradoliny
odwiedzam drugą babcię
wraca właśnie przez zaspy z gs-u
ma oszronione brwi i włosy
cała w olśniewającej białości
tak piękna której nigdy nie znałem

spod babcinej kurtki bucha para
ona pełna życia żwawa ciepła
idzie pewnie przed siebie
krok za krokiem zostawia za sobą mrok
widzi swój dom na wzgórzu
stary pgr z kolumnadą świateł

czeka tam na nią pięcioro małych głów
i ta większa zatroskana o jej każdy krok
wtedy zima daje znak
coś wpada mi do oka
lód prowadzi w tańcu
świat tężeje pod butami

upada po raz pierwszy
instynktownie próbuje się podeprzeć
uratować to co ma najcenniejsze
leżąc na zamarzniętej ziemi
patrzy w gwiazdy
widzi je wszystkie

prawą rękę kładzie na brzuchu
ona wie i ty też już wiesz
jedna z gwiazd spada
bez żadnego życzenia

powoli się podnosi jest silna
na tyle by pogodzić się
z tym co się stało

cztery łapki

króliczki nie spadają na cztery łapki
patrząc przez kratki dorastają do męki
czasem się je ogłusza
gardło zawsze podcina nożem

następnie rozpościera
na drucianym ogrodzeniu
dokładnie odziera ze skóry
zostawia cztery puchate łapki

wiszą przez jakiś czas
wdzierają się głęboko w opony
między szprychy roweru
pod każdą krokiew serca

mayday mayday mayday
tutaj michałek ze statku apollo
teraz słychać same szumy

babcia zbiera je sitkiem
na obiad podaje rosół