Zaproszenie do wspólnej podróży

Proszę wybaczyć czerwstwawy dowcip – czerstwota jest nieusuwalnym elementem onomastycznych żartów – ale czy może być ktoś odpowiedniejszy do podejmowania kwestii dziedziczenia niż ktoś, kto w spadku od antenatów otrzymał nazwisko Dziedzic? Zebrane w Tajaniu wiersze próbują się z tym tematem mierzyć. Autor przygląda się swoim rodzinnym korzeniom, śledząc równolegle mechanizmy wyodrębniania się człowieka ze świata zwierząt. Każe w ten sposób zastanowić się nad autonomią jednostki uwikłanej w rodzinne schematy, religię, kulturę, zwierzęce odruchy i atawizmy.

Mimo podejmowania znanych i często ostatnio podejmowanych tropów – dzieciństwa, wiejskiego pochodzenia, przyglądania się relacji z dziadkami – poeta unika powtarzania wytartych schematów. Daleko mu też do konfesyjnej miałkości i duchologicznego sentymentalizmu. (Skądinąd to ciekawe, że coraz więcej piszących osób sięga po temat relacji rozciągniętych przez trzy pokolenia, pomijając figury rodziców). Dziedzic nie pisze po to (a przynajmniej nie tylko po to), aby domknąć niepozałatwiane z samym sobą sprawy. Pisze, by bez nachalności zaprosić czytelnika do wspólnej podróży w przeszłość zamkniętą w nas samych. Mimo świadomie podjętej stawki wyraźnie zależy mu, by zapewnić czytelnikowi przyjemność z lektury. Ta nie powinna się nudzić. Czegóż tu nie ma – statek i czterokołowy rower o tej samej nazwie Apollo, sklepy GS-u, T-Rexy, wyspa Isla Nublar, mirra i kadzidło skutecznie odpędzające komary. Mimo tylu atrakcji autor panuje nad swoją bardzo plastyczną frazą, gdzieniegdzie tylko pozwalając sobie na odrobinę brawury. W konsekwencji otrzymujemy dobrze poprowadzony, dynamiczny film, który jednocześnie potrafi wzruszyć i stawia ważne pytania. Wciągającą rozrywkę, która jest mądra, ale nie przemądrzała. Z niecierpliwością czekam na sequel.