ajnfart

ajnfart

ta brama to oś osiedla
ta brama to ściek w osierdziu
ręce na trzepak
wytrzepać kieszeń
ręce na maskę
w woreczku wyrok
w rękawie kryję skruszoną kość

sklep nazywał się Meta
bar zamknięto po tragicznej śmierci
Tyskie 3 zł cennik wałkiem na ścianie
bar nazywał się Hamlet

z rana się tu Barbie na barbituranach
dziewczynka? chłopiec?
grunt żeby zdrowe
i żeby Polak

Kiedyś tu była rzeźnia. Później postawili bloki. Nie takie, jak na Olimpijskiej, gdzie górniczy telefon wisiał 25 metrów nad ziemią, bo ósme piętro i wysoki parter. Niższe, większy metraż.

Osiedle po drugiej stronie parku Świerczewskiego, od strony izby wytrzeźwień. Zresztą właśnie jakoś wtedy park Świerczewskiego przestawał być parkiem Świerczewskiego, pomnik zburzyli, cokół się ostał i robił za stolik na puszki. W bloku dzieci w podobnym wieku, więc garaże, bramki, szkoła, ekipa, konflikty ‒ włażenie w świat. W międzyczasie wiele się zmieniło. Polonia Bytom walczyła o kolejne awanse do coraz niższych lig. Dzieci rosły i coraz mniej z nich musiało prosić starszych o kupienie szlugów. Jarka na dobre zamknęli w więzieniu. Po tym, co zrobił, trudno się dziwić. Biały wyszedł, coś tam opowiadał, chociaż niechętnie. Coraz więcej starych psów zdychało, coraz więcej szczeniaków stawało się starymi psami. Domofon wstawili. Telefon w domu miał już każdy. Telefon w domu miał jeszcze każdy. Śmietnik jeszcze nie był zamknięty na kłódkę. Był punk rock, hip hop, przegrywanie kaset. W ogóle przegrywanie trochę było. Wykluwanie się ‒ trochę straszne, trochę śmieszne.

W ajfarcie łączącym nasz plac ze Strzelców Bytomskich grzęzło światło i my. Czasem przyłaziła Mariola, która zawsze była w ciąży, prosiła o fajkę i pisała ten wiersz. Częściej przyjeżdżała policja. Szukali, ale nie znajdowali. Rękaw, czapka, pod butem, ale nie w kieszeniach, które trzepali za każdym razem. Szukali i pisali ten wiersz w tych swoich bloczkach, w jakiś raportach. Właściciel Hamleta też pisał ten wiersz, na elewacji, przy wejściu do knajpy, wałkiem i czerwoną farbą. Do dziś jest ‒ Tyskie 2,50 zł. 2,50, nie 3. To chyba jedyne odstępstwo od reporterskiej precyzji wiersza ‒ zapamiętałem 3, niech zostanie 3.

Dziś mieszkam gdzie indziej ‒ w trójkącie rozciągniętym między burdelem, krematorium i placem zabaw przyklejonym do cmentarnego muru, zaraz przy wylotówce. Ale to już zupełnie inny wiersz.