Poza rachunkiem sylab

Czy literatura jest wirusem, czy przeciwnie – szczepionką?

Literatura potrafi zarówno infekować, jak i na infekcję uodparniać. Potrafi być zarówno trucizną, jak i antidotum. Potrafi być zarówno kagankiem, jak i kagańcem.

Jakiemu zwierzęciu poświęciłbyś wiersz lub opowiadanie?

Zwierzęciem, któremu poświęciłem najwięcej wierszy, jest człowiek. Ale oddałem też wersy Psom, Kotom, Rybom, Krowom i Świniom.

Czy myślałeś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Wiele razy rozmawiałem z Górą i kilka razy się zgadzaliśmy. A morze? Może.

Gdybyś miał wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…?

Thurston Moore, Martin Glover lub Boards of Canada – w zależności od wiersza. Bo Erik Satie i John Coltrane niewiele piszą, odkąd zmarli. Chociaż może jakoś i ich udałoby się przekonać? I 1988! On mówi po polsku i z bloków jest, więc na pewno 1988 też.

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

Książka jest czymś więcej niż zbiorem zawartych w niej wierszy.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

To zależy, czy mówimy o książkach Mandelsztama, Putramenta czy de Sade’a. Ufam, że w moich wierszach znaleźć można wszystkie te wartości.

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Myślę, że niebagatelne znaczenie mają dostępność i promocja, a co za tym idzie – obecność w mediach, która z kolei przekłada się na rozpoznawalność autora i zainteresowanie czytelników. Trudno czytać autorów, o których istnieniu nie ma się pojęcia. No i jeszcze ta nieszczęsna szkoła, która odbiera pasję poznawania i czytania poezji, ponieważ wmawia uczniom, że to zbyt wysokie progi, a nawet gdyby udało im się nadludzkim wysiłkiem je przekroczyć, to i tak nie znajdą w niej wiele poza rachunkiem sylab.