Żeby potwór pojawił się na pierwszej stronie

Czy literatura jest wirusem, czy przeciwnie – szczepionką?

W tak naszkicowanym porównaniu najłatwiej byłoby mi powiedzieć, że jest ciałem, częścią mnie. Czytam od zawsze – chociaż z różnym natężeniem. Możliwe, że to choroba dziedziczna albo mutacja. Nie wyobrażam sobie jednak siebie bez niej. Przypomina o swoim istnieniu dość często. Jest trochę jak stymulator serca, który stał się częścią mnie – zdarza się o nim zapominać, ale on tam nieprzerwanie działa, nieprzerwanie wpływa na moje życie.

Jakiemu zwierzęciu poświęciłbyś wiersz lub opowiadanie?

Piszę właśnie opowiadanie o psie, którego życiorys pokrywa się w dużej mierze z życiorysem psa mojej babci. Jest to jednocześnie zupełnie inny pies. Życie tamtego przypadło na koniec XX wieku. To był dobry pies.

Czy myślałeś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Dawno temu wydawało mi się, że mogę to robić. Dzisiaj uważam, że jestem na to za mały.

Gdybyś miał wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…? 

Któryś z zespołów: The Stubs, Nanga, Robodrom lub Midsommer. Zależy do którego tekstu.

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

Żeby potwór pojawił się na pierwszej stronie. Nie zawsze mi się udaje wprowadzać ją w życie.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

Wolność – pojmowana na różne sposoby. Czasami literaci piszą o niej, czasami szukają jej dla siebie. Dla czytelnika i proza, i poezja mogą być ucieczką od zniewolenia poprzez przebudowywanie sposobu myślenia o rzeczywistości lub szukanie sobie miejsca w świecie wyobrażonym. I to zapewne nie jest zamknięta lista możliwości.

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Przyczyn jest wiele. I pewnie leżą po obu stronach – tak czytelników, jak i samych tekstów literackich. Trzeba się temu przyjrzeć. Podrążyć. Może przyjdzie jeszcze do tego tematu wrócić.