„Jeden poeta w domu wystarczy”

Czy literatura jest wirusem, czy przeciwnie – szczepionką?

Rzecz jasna wirusem, czyli bytem nakierowanym na zakłócenie porządku, cegłą w okno, obietnicą nowości i nieustannych mutacji.

Jakiemu zwierzęciu poświęciłbyś wiersz lub opowiadanie?

W każdym tekście znajduję miejsce dla jakiegoś zwierzęcia. Od bobaków po malamuty, od kazuarów jednopalczastych po szrotówki kasztanowcowiaczki. Charciki, dzięcioły i rarogi miałem już na okładkach. Myślę, że teksty bez zwierząt są do bani.

Czy myślałeś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Jako autor Premii górskich najwyższej kategorii muszę przyznać, że bycie górą jest dla mnie czymś równie oczywistym jak dominacja Jarla Magnusa Riibera w Pucharze Świata w kombinacji norweskiej w ostatnich sezonach.

Gdybyś miał wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…?

Widziałbym Joe’go Strummera lub Daniela Kahna melorecytujących fragmenty Drożdżowni, szczególnie te o seromaku i sołtysowej. A Pixies mogliby zrobić coś z tekstami z Dziewięciu dni w ścianie na modłę „Caribou”. Debbie Harry dałbym na koniec parę zdań o odstraszaczach myszy z Brzydko tną twoje noże?, byłby gotowy hicior.

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

„Jeden poeta w domu wystarczy” – Julian Kornhauser.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

Proza z równością (bo wyjustowane do prawej), a poezja z wolnością (bo wiersz wolny), więc wybieram poemat prozą.

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Wolą ją oglądać.