Wszyscy są już w ziemi

Czy literatura jest wirusem czy przeciwnie – szczepionką?

Z całym szacunkiem, literatura nie daje się sprowadzić do (mniej lub bardziej) bieżących odniesień. 

Jakiemu zwierzęciu poświęciłabyś wiersz lub opowiadanie?

Z zasady nie poświęcam niczego/nikogo niczemu/nikomu. 

Czy myślałaś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Nie bardzo wiem, jak „myśli” góra, morze, podjazd dla karetek, świeżo skoszony trawnik czy asfaltowa ścieżka rowerowa, więc chyba „myślę” tylko (cóż za ograniczenie) Martą Podgórnik.

Gdybyś miała wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…?

Drużyna marzeń, wszyscy są już w ziemi. 

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

„Czytaj”.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

To może napiszę za młodsze roczniki (są teraz bardzo zajęci pisaniem dwudziestu książek rocznie): „Wolność” – czyli nie trzeba trzymać się formy, jakie to wygodne, gdy się formy nie chciało nawet liznąć. „Równość” – bo można wymazywać i nadpisywać, mając wszystko w tyle. „Braterstwo” – bo w sztafecie niedoczytanych, niedoprzeżytych, ale napalonych na druk – raźniej; miło jest w szatni poklepać się po rachitycznych ramionkach. Tymczasem literatura jest samotniczką, jest maratonką, nie sztafecistką. 

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Trzeba by spytać ludzi.