W coś w końcu trzeba wierzyć

Czy literatura jest wirusem, czy przeciwnie szczepionką?

Mam wrażenie, że się nią we wczesnej młodości zaraziłem. A więc to zaraza, która spada na wybranych. Wirus, który jednocześnie jest remedium na nudę życia, na pustkę egzystencji. Nieporozumienie, jakim jest istnienie, nieco łagodnieje w wyrazie, gdy ma się literaturę pod ręką.

Jakiemu zwierzęciu poświęciłbyś wiersz lub opowiadanie?

Odruchowo chce się napisać o psie. Z kotami miałem w życiu mniej zażyły kontakt. Jednak liczba chwytów literackich dotyczących tej niesamowitej więzi z psem jest bliska wyczerpaniu, więc dzisiaj stawiam sobie inne zadanie. Kuna. Tak, kuna, która nie daje nam spokoju od lat i gdzieś tam nieustannie szoruje na strychu czy w przejściach między ścianami. Nigdy jej nie widziałem, więc pole do popisu dla wyobraźni ogromne. W swojej łaskawości oszczędza nasz samochód, sąsiadom nie było to dane – z przegryzionymi kablami trudno rano odpalić. Tutaj każdy ma swoją kunę. Nigdy jej nie widział, ale wie, że jest.

Czy myślałeś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Takie rzeczy tylko w snach. Tutaj na powierzchni, w tak zwanej rzeczywistości, nie odbywałem takich praktyk duchowych. A szkoda, brzmi to zachęcająco.

Gdybyś miał wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…?

To chyba najtrudniejsze pytanie. Nie wiem. Po namyśle wybrałbym siebie i poprosił, żeby mnie nauczono śpiewać i na czymś grać. Na to już za późno. Ktokolwiek chce, niech to weźmie i zaśpiewa, jeśli ma taką potrzebę. Nic na siłę.

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

Po wielu latach dochodzę do wniosku, że chyba ta: otrząśnij się z tego, daj sobie spokój, za dużo cię to wszystko psychicznie kosztuje. Ten ktoś chciał dobrze. Nie posłuchałem go jednak.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

Od początku mówiłem o wolności, jaką daje pisanie. Długo w to wierzyłem. Tak, to naprawdę jedyna wolność. Ostatnio krucho z tym mniemaniem. Zaczynam widzieć sznurki, które idą do góry bądź w bok, stamtąd coś nimi szarpie. Równości nigdy w pisaniu nie było i nie będzie. Zostaje braterstwo i siostrzeństwo. Też są ograne, ckliwe i sentymentalne, ale w coś w końcu trzeba wierzyć.

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Ludzie niczego nie czytają, przelatują tylko wzrokiem po nagłówkach, w których niekiedy jest nawet odrobina poezji. Zaś ambitna proza raczej nie życzy sobie towarzystwa ignorantów. Była pisana dla koneserów, więc pozostaje w kręgu koneserów, to naturalna kolej rzeczy. Dlaczego ludzie mają czytać wszystko? Może niech czytają, co chcą, albo zajmują się zupełnie czym innym. Nie demonizujmy nieczytania.