Viola i Niebieski (2)

Pochwała słabości

– Przykro mi, że Marco się rozpłakał, widocznie było mu smutno – mówi tata Violi.

– Ale bardzo się starał, żeby nie płakać, wiesz? – odpowiada Viola. – Tylko niezbyt mu to wychodziło.

– Wyobrażam sobie.

– Tato, dlaczego twoim zdaniem nie chciał płakać?

– Bo zazwyczaj żaden chłopak nie lubi płakać przy innych. Przede wszystkim przy innych chłopakach. Jeśli płacze, to może zostać wyśmiany i usłyszeć, że zachowuje się jak dziewczyna.

Viola wytrzeszcza oczy.

– To prawda, raz mu tak powiedziałam!

– Widzisz?

Viola spuszcza nieco wzrok, wpatruje się w czubki swoich butów.

– Tato, ale za każdym razem, kiedy ktoś tak mówi, wydaje się, że to kiepsko być dziewczyną.

– Cóż, według niektórych chłopców rzeczywiście tak jest – odpowiada tata. – Pamiętasz, co ci mówiłem? O mężczyznach, którzy kiedyś musieli okazywać siłę, odwagę, również po to, żeby chronić kobiety uznawane za słabsze?

– Tak.

– No właśnie, niestety nam, chłopakom, ciągle wpaja się, że płacz to okazywanie słabości. Dziewczyny płaczą zwykle z większą łatwością.

– Ale, tato, przecież wszyscy płaczą! – oponuje Viola. – Ty też płaczesz, gdy oglądasz filmy z mamą.

– Czasem tak. I nie tylko wtedy, gdy oglądam filmy.

– Ale nie jesteś słaby, prawda?

– Kto płacze, nie jest słaby, Violu. Wprost przeciwnie, często jest silniejszy od tych, którzy nigdy tego nie robią.

– Naprawdę?

– Pewnie. Bo nie możesz być prawdziwie silny, jeśli nie potrafisz być słaby. A kiedy odkryjesz swoje słabości, to staniesz się niezwyciężony – mówi tata. – Dziewczyny świetnie o tym wiedzą, o wiele lepiej od chłopaków. Dlatego nigdy nie wstydzą się swoich łez. Łzy oznaczają po prostu, że istnieje coś, na czym im zależy.

Viola przez chwilę zastanawia się w milczeniu, potem znów zaczyna.

– Tato.

– Tak?

– Teraz nie jest mi już przykro, że Marco się rozpłakał.

– Dlaczego?

– Bo może gdybym była chłopakiem, toby się przy mnie nie rozpłakał, a tak mógł poczuć się wolny.

Miejsce przytulania

Viola znów zaczyna obijać murek piętami, coraz mocniej. Nie wie dlaczego, ale teraz czuje się też trochę rozzłoszczona.

– Tato, nie rozumiem tego, że jedne miejsca są dla chłopaków, a inne dla dziewczyn – stwierdza. – Dlaczego mamy mieć jakieś miejsce? Czy nie byłoby przyjemniej, gdyby wszyscy chodzili tam, gdzie chcą?

– Ależ ty możesz chodzić, dokąd chcesz, Violu – odpowiada tata, siadając obok niej na murku. – Tylko musisz wziąć pod uwagę, że czasem ktoś będzie cię pouczał i mówił, że zabłądziłaś. Albo że to nie twoje miejsce. Ty jednak nie powinnaś mu na to pozwalać.

– Nawet jeśli to ktoś dorosły?

– Nawet wtedy.

– Nawet jeśli to czyjś dziadek?

– Nawet wtedy.

Viola milknie, a tata wie, że zamyśliła się nad czymś, co nie daje jej spokoju.

– Violu, o co chodzi?

– Wiesz, tato – zaczyna. – Na placu zabaw była Denise, która śmiała się ze swojego brata, bo bawił się lalką. Byli z babcią. I wiesz, co powiedziała babcia?

– No co?

– Powiedziała: „Jesteś małym mężczyzną i powinieneś bawić się samochodzikami, a nie udawać mamę”.

– A co on wtedy zrobił?

– Odpowiedział: „Ja nie udaję mamy, tylko jestem tatusiem!”.

– To wspaniała odpowiedź. Niestety są ludzie, którzy jeszcze tego nie rozumieją. Szczególnie ci ze starszego pokolenia. Żyją w przekonaniu, że oprócz rzeczy tylko dla chłopców i tylko dla dziewczynek są też rzeczy tylko dla mam i tylko dla tatusiów.

– Dziadek też tak myśli.

– Czyj dziadek?

– Mój!

– Dziadek coś ci mówił?

– Kiedyś powiedział mi, że gdy byłeś mały, to chciał więcej cię przytulać, ale nie mógł. Bo przytulanie było czymś tylko dla mam, a tatusiowie mieli nie okazywać za dużo uczuć, bo potem dzieci krzywo rosły.

– Tak, tak kiedyś mówiono.

Viola patrzy tacie w oczy, ma wrażenie, że trochę posmutniał.

– Brakowało ci przytulania dziadka?

– Trochę.

– Dlatego zawsze mnie przytulasz?

– Przytulam cię zawsze, bo cię kocham.

– I nie boisz się, że będę krzywo rosła?

– Czy się tego boję? – pyta tata. – Wprost przeciwnie, mam głęboką nadzieję, że tak będzie!

– Dlaczego?

Tata odwraca się i chwyta ją lekko za policzek, po czym się uśmiecha.

– Bo najbardziej lubię osoby, które są krzywe.