Zmieniam świat zmieniając siebie

Nie wiem, czy pisanie jest sposobem na zmianę świata, ale na pewno jest sposobem na zmianę mnie samego. W tym sensie, że pisanie jest narzędziem, którego używam, aby lepiej zrozumieć to, co mnie interesuje. Pisanie jest moim patrzeniem na rzeczywistość, moim sposobem widzenia ludzi i relacji, które ich łączą. Dlatego pisanie (i czytanie) to także patent na to, by czuć się mniej samotnymi, to możliwość przeżywania życia, które nie jest nasze, szansa, by uczyć się stawiania samego siebie w sytuacji innych ludzi.

David Foster Wallace powiedział, że „pisanie, jeśli jest dobre, pozwala mówić tej części ciebie, która kocha, zamiast tej, która po prostu chce być kochana”. Zawsze staram się kierować tą zasadą, nawet kiedy w swoim pisaniu (jak w Violi i Niebieskim) zdarza mi się inspirować epizodami zaczerpniętymi z prywatnych doświadczeń i własnego życia. Ktoś kiedyś powiedział: „Dobrzy pisarze piszą o wszystkich, nawet jeśli piszą o sobie. Źli pisarze piszą o sobie, nawet jeśli piszą o wszystkich”. Staram się być dobrym pisarzem.

Poza tym warto jeszcze zaznaczyć, że nawet jeśli nie wierzę, że pisanie czy czytanie jest niezbędne do dobrego życia, to jednocześnie jestem przekonany, że pisanie opowiadań, powieści (wymyślanie historii), a także czytanie ich należą najważniejszych ludzkich czynności…

Dlaczego? Z powodu, który jest dla mnie oczywisty i to zarówno jako czytelnika, jak i jako pisarza: kiedy czytamy lub wymyślamy historię jakiejś postaci, dokonujemy naprawdę potężnego aktu: dosłownie wchodzimy w buty tej postaci, w jej skórę, nosimy jej spojrzenie. W tym momencie dajemy sobie szansę, by spojrzeć na świat z nowego punktu widzenia. I właśnie w tym miejscu, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy, być może zmieniamy mały kawałek świata. W najpotężniejszy możliwy sposób: zmieniając siebie.