Zwrócenie się do ciała

Wierzę, że literatura jest w stanie przyczynić się do spowodowania zmian. Z jednej strony znaczy to, że godzę się z pewnego rodzaju naiwnością; z drugiej strony jest świadectwem mojego spojrzenia na tę dziedzinę.

Potężną możliwością literatury oraz jej ważnym zadaniem – poprzez użycie wyobraźni – jest ujawnianie, kwestionowanie oraz podważanie struktur, na których opiera się świat. Nie musi ona dokonywać tego za pomocą pamfletów czy dosłownego traktowania danej tematyki; nawet jeśli opowiadanie czy wiersz nie poruszają społecznych czy politycznych kwestii wprost, literatura wciąż wchodzi w pewien kontakt ze światem dookoła, tak samo jak język, który zawsze uczestniczy w rzeczywistości.

Odważyłabym się nazwać moje pierwsze doświadczenie z poezją mianem transformacyjnego. Przypadkowo przybrało ono formę dwóch czytań. Usłyszałam audycję radiową z Peterem Verhelstem oraz nagranie, na którym czytano dzieło Paula Celana. Były one zbyt ulotne, bym mogła uchwycić którekolwiek z wielu znaczeń ich wierszy, lecz rytm, dźwięk oraz melodia niezwykle poruszyły głęboką, niezbadaną warstwę mnie. To właśnie w zwróceniu się do ciała, uczuć, myśli oraz tego, co nieznane, tkwi potencjał do wywołania zmian. Sprawienie, że można coś zrozumieć i poczuć równocześnie, ma w sobie niesamowitą moc, nawet jeśli działa to jedynie przez krótką chwilę.

Zmiana niekoniecznie musi przebiegać w sposób linearny, przyczynowo-skutkowy lub być na czyjś użytek… Ruch ten postrzegam jako płynność i staram się go włączać w moją poezję poprzez niewmawianie sobie, że kiedykolwiek skończyłam dany wiersz lub że udało mi się coś nim przekazać. Wiersz jest płynnym kontinuum, w którym znaczenia przeplatają się, przenikają się nawzajem i są w stanie ciągłej zmiany, która przebiega pod wpływem czytelnika. Znajduje to odzwierciedlenie w sposobie, w który pracuję. Wierzę, że każdy wiersz, bez względu na temat czy formę, zawsze przelewa się na następny, dzięki czemu nigdy nie jest w pełni gotowy. Jeśli wiersz ma swój rytm – czy to metryczny, płynący przez asonans, bardzo sztywny i pozbawiony ciągłości, nieważne – może trwać przez wieczność. Tak oto zawsze ulega zmianie, jednocześnie zachowując przestrzeń, w której do tej zmiany może dojść.

Wierzę, że jest to ważnym antidotum dla punktu widzenia opartego na binarności, polaryzujących tendencjach oraz opresyjnych przekonaniach.

tłum. Klaudia Cierluk