Skutek uboczny literatury

Zawsze uciekałam przed tak dużymi terminami jak „zmiana świata”. Moje pisanie nie jest więc interwencyjne właśnie w takim znaczeniu tego słowa, a już na pewno nie jest dydaktyczne. Do pracy nad książką popycha mnie zwykle potrzeba pokazania (a nie zmiany) konkretnego fragmentu świata, najchętniej w jakiś sposób peryferyjnego, takiego, który dla wielu może być niewidoczny, a mnie jest znany i bliski. Lubię zwracać uwagę na takie systemowo wykluczone pola. Chyba jeszcze bardziej lubię pokazywać, jak inni (bardziej uprzywilejowani) na nie patrzą. Tak też jest trochę w przypadku Emily forever, która – jak się okazało – dla wielu osób była o tyle szokującą książką, że pokazała „biedne Oslo”. Nie znaczy to jednak, że nie wierzę w oddziaływanie literatury (zresztą chyba każdy, kto nie pisze do szuflady, musi mieć chociaż trochę takiej wiary, która popycha do wydania książki, do podzielenia się swoją historią z czytelnikami). Wierzę, a nawet wiem to na pewno z własnego doświadczenia, że literatura może uczyć, poszerzać naszą empatię, także poprzez rzucanie światła na takie obszary wiedzy czy też szeroko rozumianego ludzkiego doświadczenia, które dotąd znajdowały się poza horyzontem naszych zainteresowań. W ten sposób faktycznie przyczynia się do zmiany poszczególnych ludzkich mikroświatów. Jeśli przyjmiemy, że zmiana na jakimś wyższym, społecznym poziomie, jest sumą takich pomniejszych osobistych transformacji, to można powiedzieć, że „zmiana świata” jest skutkiem ubocznym literatury.