Pisanie sporo zmienia

Tak, myślę, że swoim pisaniem sporo zmieniam. Taką anegdotkę opowiem –

Ostatnio w ogóle słabo: zarówno z pisaniem, jak i ze zmianą. Ze zmianą – bo zmian jest zbyt wiele. Wielkie Przyspieszenie nasze polityczne już prawie się objawia jak zaplanowana część kolejnego Wielkiego Wymierania. Więc może trzeba nieco przystopować ze zmianami? Może trzeba dać po hamulcach? Tylko co to by znaczyło? Bo przecież nie chcemy pisać muzealnie. Tak, oczywiście, pisanie muzealne bywa niesłychanie intratne. Ale nie chcemy tak pisać.

Więc coś innego: pisać zawsze tak, żeby, kiedy to będą czytać, nie mogli przejść nad tym od razu do żadnego porządku obrotowego, żeby kolejne wersy, te sklejki języka, myśli oraz innych tworów grudkowatych, osadziły się, wytrąciły. Może wtedy poczują obrót, który sprawia, że wszystko się zmienia, zawsze, czyli wszystko stoi w miejscu. Pisać tak, żeby poczuć akcję tego obrotu, jego mielenia. Żeby poruszony w układach wersyfikacyjnych ruch myśli przenosił pamięć mielącego obrotu. Tylko co wtedy – całkiem zgadzać się z akcją mielenia? Być jej częścią?

No i teraz anegdotka. Otóż, kilka dni temu szedłem wczesnym rankiem po mleko i chleb dla moich. Po krótkiej nocy, poprzedzonej dniem wypełnionym ciężką pracą człowieka uczciwego, zdałem sobie sprawę, brnąc po te bułeczki, że z trudem zbieram myśli. Niedobrze z tobą, Constant K, ty robocie jeden, pomyślałem. Ale przytrzymałem się samej niemocy, tej słabości, poszukałem najmniejszych okruchów – kilku dźwięków, przetartych migawek, bladych iskierek, trawy, kamyków. Taki brudnopis chociaż niech będzie – pomyślałem życzeniowo. I przyszło coś takiego:

Nicość dotyka mnie na brudno
w niej się zbieram
aż unerwię protezę
wciągnę aparat na obrót