Pisanie kijkiem

Pisanie jest wyróżnieniem, mogę sobie pozwolić na to, żeby pisać:

mam taką sytuację w domu, że czasami mogę wyjechać albo sama posiedzieć w pokoju, mogę też wziąć urlop, bo na etacie, ogarnianie, pracowanie i kontakty z ludźmi są dla mnie na tyle intensywne, że pisać nie mogę.

Moje pisanie ma swoją kotwicę w niezgodzie na coś, tzn. tam się to zaczyna;

jest też moją próbą zbudowania ekscytującej alternatywy, posprawdzania sobie różnych rzeczy.

Nie myślę, żeby kultura pełniła funkcję służebną wobec zmian, ale tak, zmiany czasami wydarzają się pod wpływem kultury, słuchania, rozmawiania, odkłamywania, protestowania etc., dzięki nawiązywaniu relacji, dostrzeganiu analogii, współpracy, uczeniu się etc. Mam przynajmniej nadzieję, że tak jest, że nie tylko uderzenia meteorytów i mutacje genetyczne mogą zmieniać świat.

Mojego pisania jest mało i myślę, że nic jeszcze nie zmieniło i ja jestem głównym beneficjentem tego, że pisać mogę. Lubię pisać. I tak sobie myślę, jak nikt nie przeczyta tego, co napisałam: czy to źle? Czy to zmienia to, co napisałam? Może kiedyś znajdą moje zwoje w jaskini i wtedy to nabierze dla kogoś jakiegoś sensu. A przynajmniej zaciekawi lub poprawi humor.

Oczywiście, że piszę o ważnych rzeczach, tak jak Ewa Kohmann powiedziała w naszej rozmowie, to musi być ważne, skoro poświęcamy dla tego chwile z bliskimi i już nie jesteśmy prymuskami w pracy czy w szkołach. Te ważne rzeczy to dla mnie tajemnice, bardziej niż recepty i stwierdzenia, więc piszę o ważnych snach i przeczuciach, o emocjach, które jakoś się zapamiętały, teraz czepiły bohaterów.

No i o świecie piszę, zupełnie innym, o świecie-kijku. Świat to drzewo, ja sobie znalazłam koło drzewa kijek, zabrałam go i noszę przy sobie. Od czasu do czasu, coś nim piszę po ziemi i obłupuję go do jakiegoś kształtu ciekawego.