Morze w tej książ­ce jest fizjo­lo­gią, a nie meta­fo­rą – solą na skó­rze, uci­skiem pod żebra­mi, świa­tłem, któ­re prze­ci­na cia­ło. To w nim zapi­su­ją się napię­cia mię­dzy „do domu” a „w świat”, w prze­strze­ni, gdzie obser­wa­tor raz zni­ka, raz pozwa­la, by obraz sam się ujaw­nił. Język sta­je się igłą, któ­ra doty­ka deli­kat­niej niż w poprzed­nich tomach poet­ki, a uważ­ność jest spo­so­bem nie tyle prze­chwy­ty­wa­nia świa­ta, ile dopusz­cza­nia go do gło­su. W tej opo­wie­ści obra­zy mają wła­sny puls, a nar­ra­cje poja­wia­ją się jak zna­le­zi­ska wyło­wio­ne z ciszy. I dopie­ro na koń­cu oka­zu­je się, że port, któ­re­go zada­niem było chro­nić, jest miej­scem napię­cia i ryzy­ka – prze­strze­nią mię­dzy lądem a bez­mia­rem, gdzie ruch nigdy się nie zatrzy­mu­je, a „bez­piecz­na zato­ka” potra­fi uwię­zić, zamiast dać schro­nie­nie.