Uważ­ność w nad­mia­rze potra­fi być zabój­cza – poka­zu­je autor­ka debiu­tanc­kie­go tomu, rysu­jąc suge­styw­ny obraz współ­cze­snej roz­sz­czel­nio­nej pod­mio­to­wo­ści. Pod­mio­ty – pośpie­sza­ne, pod­da­wa­ne cią­głej pre­sji – są bom­bar­do­wa­ne bodź­ca­mi tak bar­dzo, aż zni­ka­ją. Zni­ka­ją wśród zadań do wyko­na­nia, skom­pre­so­wa­nych obra­zów, sko­tło­wa­nych dźwię­ków, zaha­cza­nych o sie­bie słów. Jed­nak tele­dy­sko­wa poety­ka wier­szy Puwal­skiej, choć reje­stru­je typo­we dla naszych cza­sów znu­że­nie, wca­le nie nuży. Pory­wa do lek­tu­ro­we­go tań­ca i uczy nas kro­ków samo­obron­nej, odstra­sza­ją­cej wro­gów haki.