haka!

just in time

już biegnie goni prędzej ustawiasz myśli jak konspekt
żeby zdążyć wszystko przed czasem pędzi skąd wiesz
co się przyda gdy nie wiesz jak się skończy więc chwytasz chwile –
absolutny hit! kultowe modele na lato czy lata wygodne popularne
w nowoczesnej odsłonie jak watę upychasz wrażenia i nic
nie wybucha! taki piękny weekend należy coś zrobić choć ciało
bezwładne i nie pamiętasz już twarzy to bezsens tak bez –
namiętnie gdy wolno trzeba oddychać bez przerwy

wysypisko

w sieci aportujące krowy komfortowy nadmiar
twoja pojedynczość to nie atut gdy trzeba społecznie
więc odruch warunkowy tik by rozróżnić trendy
wiesz kiedy odpalić lampy zgodnie z projektem żywotność
tysiąc godzin – wytrwasz tyle? – w ich świetle teledyski zdarzeń
rzędy wazonów sklejonych z blatami wyjmujesz każdy z realu
obracasz w obiektywie: zbliżenie zmienia widok
jedyna stała to paradoks kota naraz być i nie być zapierdolić czas
czasem warto odsunąć plamy z reflektora źle dobrany dubbing
głosy z innych rejestrów słowa jak plastry chroniące przed koncepcją
tym razem nie twoją bo wysypał się pomysł na drobne
i nic z tego teraz happy hour zamawiaj codziennie usta lepkie
niezajęte krzesła lot na autopilocie jakże samodzielny

[pętla postów]

zabitego spojrzenia długo krąży astral
Andrzej Bursa, „Luiza”

z cudzych okien razi światło beztroskie złudzenie
że tam życie nie erzac że smakuje lepiej inny wybór
gdy cisza wystarcza za wrzenie od kiedy świat za szybą
skutecznie się ukrył idę szybciej i w ciszę wdeptuję ulice
brak snu tabletki toksyczne relacje w dynamicznym
zespole pakiet nudnych zleceń neonowe ambicje termin
na zakładkę – zmiana snuje się pyli przemyka przez palce
trzymam ją w moich dłoniach nic więcej nie zmieszczę
ożywię spojrzenie strach wypuszczę w przestrzeń odświeżę
kciukiem stronę chimerę nakarmię tym czego tak bardzo
wielu z nas się boi – martwą perspektywą

[organizer]

ranek jest jak wieczór zasypiam o świcie kilka godzin
różnicy pomiędzy strefami nie zrobi różnicy w szarej
ekoskórze set banalnych myśli – się organizuję żeby było
pewniej: czynność! czynność! czynność! zależy ode mnie
miejsce przeznaczone żeby je wypełnić w rubrykach wpisuję
to co ma się zdarzyć jeśli się nie zdarzy wprowadzę korekty
w przejrzystej fizjologii nie ma metadanych organizm
znosi wszystko co mu zapisane – jesień zmienia się w zimę
która zimą nie jest śnieg przychodzi wiosną zgodnie z prognozami
gwiazdy nie toną w chmurach utonęły w smogu zodiak zanikł

fitness

uważność w nadmiarze potrafi być zabójcza obecność
parzy jak brodzenie w szronie paruje strefa komfortu
ostatni schron ostatnie schorzenie dal jest bliska
a co tu odpycha spocona głowa w piachu na pustyni
mroźne słońce biały szum w uszach (nie zamawiałam
tych dźwięków) więc własna nieszczelność nuży potem
kinetyka zbyt miarowe kroki wystawanie u celu zgrzyt
w łokciach przy podnoszeniu codziennych wyborów
puste dynamo silnik w siłowni wysiada

ka mate! ka ora!

tam stoi kudłaty człowiek który włączy ci słońce
jeden krok w górę może uda się odbić choćby
nadwyrężając ścięgna umieścić podmuch pod brzuchem
drugi krok w górę upadek byłby spektakularny ale nie
(nie ma czasu) wciąż jesteś pomiędzy w pół kroku
z ręką wyciągniętą po doznania które się nie zmieściły
i głosem gotowym wykrzyczeć sprawdzam: mogę umrzeć!
mogę umrzeć! mogę żyć! mogę żyć! więc próbujesz czy
dzieje się naprawdę – prawdy nie rozpoznasz lecz fałsz
wyczujesz z łatwością słońce wzeszło – sekret tkwi w oświetleniu (hī!)