Można by pokazać, jak głęboką świadomością artystyczną dysponuje Jacek Podsiadło (…), warto byłoby tropić i analizować pastiszowość w utworach poety, faktycznie intrygującą, mnie jednak najciekawsze wydają się wiersze usytuowane na granicy między sytuacją, w której uczucia i słowa podlegają różnym restrykcjom, a stanem podobnym do nieważkości, swobodnego unoszenia się, jazdy bez asekuracji w nieoznaczonym kierunku (…). W tomie znalazło się sporo takich “jazd”, choć trudno mi stwierdzić,czy stanowią tu większość. Tak czy owak są ważnym elementem tego wyboru, który przecież nie ma ambicji, by uchodzić za skupisko wszystkich świetnych – czy tylko najświetniejszych – wierszy Jacka Podsiadły. Są jego ryzykiem i, jak uważam, sednem liryzmu. Są też moją radością, którą chciałbym Cię – Czytelniku – zarazić.

Być może należało mówić jest starannie przebraną cząstką jego twórczości poetyckiej – cząstką zobiektywizowaną, wiarygodną jako „znak firmowy” tego pisarstwa.

Wrogiem Jacka Podsiadły jest wszystko, co nie zostało sprawdzone na własnej skórze, każda odczłowieczona abstrakcja, każdy język niesłużący komunikacji między konkretnymi żywymi istotami.(…) Podsiadło jest poetą, od którego warto zaczynać przygodę z literaturą. I do którego warto wracać, by zdzierać z siebie warstwy cynizmu, zdejmować z oczu bielmo, podawać w wątpliwość intelektualne przyzwyczajenia, emocjonalne nawyki. Jego afirmujące jednostkę i bliski jej świat wiersze posiadają rzadką właściwość: bez wstydu i bez żenady ujmują w klarowną formę kłębiące się w czytelniku myśli, targaj ące nim rozterki; uprzytomniają, że literatura nie jest samotnym gmachem wzniesionym ze słów, ale nieustającym działaniem, które przynosi ulgę, stwarza sens. Wybór wierszy stwarza natomiast szansę przywrócenia go najmłodszym czytelnikom. Czego mu życzę. A jeszcze bardziej – im.

Nowy tom udowadnia, jak ważną rolę Podsiadło odgrywa w poetyckim kanonie, choć on sam postulował skreślenie go z listy lektur szkolnych.(…) Zbiór daje szeroki przekrój przez poezję Podsiadły, ale teżjego życiorys. Widzimy, jak konsekwentnie poeta buduje i zapisuje swoją biografię, z dokładnością co do dnia i do minuty staje się lirycznym kronikarzem własnego życia.

Wiersze Jacka Podsiadły, zebrane w tomie Być może należało mówić, to są ledwie słowa, za kilka z nich warto oddać i włos, i myśli, i czas.

Być może należało mówić pokazuje nam mężczyznę, który wyrusza w nieznane, a który dopiero później będzie dziękował,ludziom, którzy robili mu kanapki na drogę. Widzimy młodego mężczyznę, który dopiero od jutra będzie ją kochał, mężczyznę zrodzonego z rozkoszy i dla rozkoszy, w namiętnych ramionach tajemniczej Pani Malibu. (…) Warto sięgnąć po Być może należało mówić dla takich wierszy jak Hymen, Wigilia i niepodrabialna Konfesata, dla utworów radosnych i smutnych, tych o narodzinach Dawida, i z tomu Kra – o śmierci brata.

To przecież „dziwne dziecko” z tytułu jego książki o Pippi, to wieczny chłopiec, outsider i buntownik, który bez przerwy powtarzał swoje desinteressement wobec usankcjonowanych form istnienia w społeczeństwie i kulturze. A tacy nigdy nie dorastają.(…) Czytając Być może należało mówić, widać wyraźnie, jak ewoluowała poetyka Podsiadły. Od juweniliów, które sam autor nazywa „dorodnymi okazami grafomanii”, od młodzieńczych protest songów i zachłannych spowiedzi afirmatywnego naturszczyka do kunsztownych literackich form, bogatych znaczeniowo i jakościowo, do kulturowych dialogów o szerokich horyzontach filozoficzno-literackich, do metafizycznych peror. Widać też, jakie motywy najwyraźniej się w tej twórczości odznaczały.

W tym wyborze wcale nie dominuje najbardziej znana Arytmia, ile najstarsza, młodzieńcza wręcz twórczość autora. Zaskakująco liryczna. Wybór ten umiejętnie obrazuje talent jednego z najlepszych autorów współczesnej, polskiej poezji.

Jacek Podsiadło to dla mnie absolutny klasyk, który w dużej mierze nakreślił kształt poezji dzisiejszej i nie potrafiłbym przejść obojętnie obok takiej ilości jego wierszy zebranych w jednym miejscu. 

Jacek Podsiadło to bezapelacyjnie klasyk w świecie współczesnej poezji, który doczekał się publikacji całego swojego dorobku poetyckiego w jednym tomie. O ile możemy pokusić się o stwierdzenie, że jest to “gratka” dla tych, którzy poezję Podsiadły lubią, o tyle polecam sięgnąć do tej książki wszystkim, którzy zazwyczaj przechodzili obok niej obojętnie. Synteza wierszy z lat 1984-2012 daje doskonałą okazję do zaobserwowania rozwoju talentu pisarskiego i własnej osobowości autora. 

Dla stałych czytelników śledzących twórczość Podsiadły, tom będzie stanowił jej kwintesencję. Dla “nowicjuszy” będzie ciekawą przygodą, a może nawet swoistym “przetarciem szlaku” – bo dzięki  lekturze przekonają się, że poezja nie jest taka straszna jak ją malują:  hermetyczna, zawiła, wyrafinowana. Owszem, taka też istnieje, ale Podsiadło operuje językiem prostym, opisuje codzienne, zwykłe, bardzo “ludzkie” sytuacje.
Dużo siebie daje w swoich utworach: własne podróże, uczucia, tęsknoty, przeżycia, doświadczenia, wydarzenia z życia. 

Trzysta stron, które w swojej książkowej kolekcji mieć o tyle warto, że poza byciem przyjemnością, są także fragmentem historii literatury. Są miejscem ważnym, o którym nie powinno się zapominać. Poezją ukierunkowaną na to, co ludzkie w szczegółach, co ludzkie w każdej rozmowie. Być może należało mówić udowadnia, że bez Jacka Podsiadły dzisiejsza poezja polska nie byłaby sobą. Byłaby czymś mniej.