Mozai­ko­wa opo­wieść o Węgrzech ostat­nich dekad widzia­nych ocza­mi ofiar sta­li­ni­zmu i ich potom­ków. Endre Kuko­rel­ly, nie stro­niąc od wąt­ków auto­bio­gra­ficz­nych, malu­je por­tret epo­ki, gdzie domy sta­ją się nie­my­mi świad­ka­mi wyda­rzeń, a zmar­li wciąż są obec­ni w pamię­ci żywych. Ta oszczęd­na, suge­styw­na pro­za snu­je się mię­dzy wojen­ny­mi oko­pa­mi a ele­ganc­ki­mi bala­mi, mię­dzy dra­ma­tem wysie­dleń a chwi­la­mi mło­dzień­czej fascy­na­cji. Autor przy­po­mi­na, że histo­ria nie prze­mi­ja – powra­ca w pamię­ci, trau­mie i codzien­nych deta­lach. Przej­mu­ją­ca opo­wieść o stra­cie, dzie­dzi­cze­niu ran i o tym, jak pry­wat­ne losy spla­ta­ją się z wiel­ką histo­rią.