Grzebalski jest łudząco podobny do wielu swoich rówieśników. Łudząco, gdyż jego poezję od samego początku, i z każdym tomem coraz bardziej, wyróżnia wielojęzyczność i wszechstronność. A także ostrość, z jaką widzi i mówi.

“Mówi to ktoś ukryty w naparstku cienia”, ale nie lekceważyłbym tej deklaracji. “Notował na kartoniku, ale przestał” mówi w następnym wersie ten sam ktoś. I niech robi to dalej, niech nie przestaje.

Drugie dotknięcie uderza precyzją zdań, ostrością rysunku, migotliwością faktury świata. Wiersze Grzebalskiego rzeczywiście dotykają, przypominając,że “to na co patrzysz jest inne!”

Te wiersze mają mocne spojenia i solidną podstawę.