W swo­im zbio­rze poetyc­kim Piotr Maty­wiec­ki spraw­dza warun­ki zamiesz­ki­wa­nia: w języ­kach, teo­riach, poglą­dach, wier­szach, ale też po pro­stu w PRL-owskich klit­kach przy­dzia­ło­wych czy – jak w przy­pad­ku same­go poety – w lokum nale­żą­cym daw­niej do Tuwi­ma. Poetyc­kie­mu spraw­dze­niu pod­le­ga tak­że tytu­ło­wa „epi­ka” – autor bada wypor­ność mitów, nośność opo­wie­ści, spi­żo­wą wytrzy­ma­łość spi­sy­wa­nych zda­rzeń. Reflek­sje meta­fi­zycz­ne, wadze­nie się z Bogiem i śmier­cią – prze­pla­ta­ją się w książ­ce z noto­wa­niem drob­nych, codzien­nych sytu­acji oraz szki­co­wa­niem por­tre­tów sąsia­dów, a epic­ka Tro­ja nie­po­strze­że­nie prze­cho­dzi w prze­strzeń War­sza­wy, z któ­rą Maty­wiec­ki od zawsze jest moc­no zwią­za­ny. „Epi­ka” – lirycz­na i dra­ma­tycz­na, ponad­cza­so­wa i aktu­al­na, pisa­na po swo­je­mu, a zara­zem uni­wer­sal­na.