Rozmowy z Ryszardem Krynickim to książka mądra. Wyłania się z niej portret poety skromnego i rozważnego. Czytelnik może poznać jego drogę twórczą i dowiedzieć się, jakie okoliczności historyczne, społeczne i egzystencjalne kształtowały jego wyobraźnię. Istotnym składnikiem literackiej biografii autora Magnetycznego punktu okazuje się milczenie. I nie chodzi jedynie o przerwy w publikowaniu wierszy. Raczej o ostrożność wobec słów, zwłaszcza po roku 1989, w czasach, które kipią od językowego nadmiaru. Jak wyznaje w jednej z rozmów, “asceza przychodzi w miarę dojrzewania”. Jednocześnie za jedno z głównych zadań poezji Krynicki uznaje przełamywanie samotności. Na pytanie Dariusza Suski o powody, dla których zaczął pisać, odpowiada: “Chyba dlatego, że dla mnie, człowieka zamkniętego w sobie, była to jedyna możliwość porozumienia się z innymi ludźmi”.    

Paradoksalne sprzężenie milczenia i rozmowy, samotności i spotkania z Drugim to jedna z zasadniczych cech poezji Krynickiego. Sprzężenie to nie znika, gdy poeta staje się rozmówcą, odpowiadającym na pytania stawiane z zewnątrz.

Ryszard Krynicki jawi się w tych rozmowach jako poeta świadomy własnych ograniczeń oraz poeta wysoce dyskretny. Nieśmiało potwierdzający ważność swoich wierszy i jednocześnie śmiało mówiący o sprawach ostatecznych, z powodu których wiele z tych wierszy powstawało.

Rozmowy z Krynickim stanowią fantastyczny materiał, nie można natomiast przeczytać Gdybym wiedział jednym tchem. Na książkę tę składa się seria wywiadów, których dla różnych czasopism poeta udzielał od 1974 do 2014 roku, czyli w ciągu 40 lat. Najciekawsze są rozmowy długie, przeprowadzone dla miesięczników czy kwartalników, w nich jest bowiem miejsce na poważną wymianę myśli.

Z Gdybym wiedział wyłania się obraz poety sprzeciwiającego się ekshibicjonizmowi i nieprzerwanie wiernego swojej hierarchii wartości, która pozwoliła mu opublikować tylko te wiersze powstające z “nagłego olśnienia” lub wcześniej “długo żyjące własnym życiem” i dogłębnie związane ze swoim naturalnym rytmem.