Wydaw­ni­czy rary­tas! Pierw­sza książ­ka Ryszar­da Kry­nic­kie­go wyda­na w posta­ci, w jakiej pomy­ślał ją autor. Pier­wo­dru­ku nie uzna­wał bowiem za swój wła­ści­wy debiut, ponie­waż został on ocen­zu­ro­wa­ny i zawie­rał błę­dy edy­tor­skie. Obec­ne wyda­nie przy­wra­ca tomo­wi wła­ści­wą war­tość. Poka­zu­je też, jak zna­ko­mi­tym poetą był Ryszard Kry­nic­ki już na począt­ku swej twór­czej dro­gi i jak bar­dzo zmie­nia­ła się jego poetyc­ka dyk­cja. Etycz­ny obo­wią­zek poety, jakim jest sca­la­nie świa­ta, współ­gra w tych wier­szach z ich arty­stycz­nym mistrzo­stwem i widać to naj­wy­raź­niej może wła­śnie w debiu­tanc­kiej książ­ce. Jesz­cze nie poli­tycz­nej ani nie inter­wen­cyj­nej, na pew­no zaś – osob­nej i, jak cała twór­czość poety, wybit­nej.