Młodzieńczość Żadana objawia się pewnym rozbuchaniem i rozchełstaniem wyobraźni, spiętrzeniami metaforyki, a niekiedy nawet mieliznami niepotrzebnego patosu. Słowem: balansuje on na granicy kiczu i tandety: “na powiekach twardnieją mętne perły czekania”, “fruwają nad nimi dusze rozgniecionych pomarańczy”. Często pojawia się słowo “dusza” i “serce”. Ale swoją “dzikość serca” i metafizyczne wycieczki potrafi Żadan świetnie wykorzystać i zdarza mu się kreować zabójcze, wstrząsające obrazy, których nijak nie da się zapomnieć. To kawałki, od których zakręci się w głowie nawet zblazowanemu czytelnikowi. Dużo tu oniryzmu, surrealistycznych wycieczek, narkotycznej wizyjności, liryzmu.