Bardzo szybko można nasiąknąć atmosferą charakterystycznego stylu prowadzenia narracji i sposobem konstruowania bohaterów. Wrażenie oderwania od realności (ale nie surrealizmu) i specyficzne komentarze będą już na stałe towarzyszyły nam w lekturze.

Proza Laury (Riding) Jackson nigdy nie tworzy żadnego konstruktu, do którego potwierdzenia dąży. Dlatego jest radykalna. Nigdy nie daje poczucia wypełnienia założenia, gdyż założeniem jest performatywność, dzianie się opowiadania czy myśli. Nigdy nie daje czytelnikowi poczucia sytości. Istnieją oczywiście inni twórcy, o których dziełach można pisać podobnie, a jednak amerykańska autorka jest zdumiewająco konsekwentna i przypomina przede wszystkim siebie. Naprawdę warto się z jej pisarstwem skonfrontować.

Atmosfera jej prozy ma w sobie intymność i tajemniczość, która prowokuje do zadawania pytań i nie daje zbyt wielu odpowiedzi, a nawet sygnalizuje niemożność i ograniczenia jednostkowego poznania. Wśród opowiadań pojawiają się (…) teksty stworzone przez bardzo oryginalną wyobraźnię (Riding) Jackson, takie jak alternatywne wizje początku i końca świata. W zbiorze znajdują się także przemyślenia na temat istoty opowieści. Wszystko w rzeczywistości splata się ze sobą tak jak w figurze na okładce książki – nie możemy zobaczyć ani początku ani końca, pozostaje nam wyłącznie fragment widoczny z naszej perspektywy.