To właśnie z detalicznych uwag, mimochodem rzuconych spostrzeżeń, szczegółów narzucających się swoją sensualnością Jarniewicz buduje przestrzeń w Na dzień dzisiejszy i chwilę obecną. Na chwilę, oczywiście, tautologiczną i utopijną – żadnych hierarchii i żadnej pewności, który z pokazywanych elementów jest akcydentalny, a który istotny.

Językowo Jarniewicz kontynuuje zwycięski marsz, na trasie którego jego poezja wchłania kolejne klisze językowe, szlagworty i konstruuje z nich raz zjadliwy obraz naszej rzeczywistości, a innym razem niespotykanie czuły portret bliskich sobie osób. Nasze miłosne wzloty i nasze ekonomiczne upadki. Stadionowe emocje i kameralne kontemplacje. Taką rozpiętość proponuje nam tomik Na dzień dzisiejszy i chwilę obecną.

W centralnym punkcie świata, zawartego w wierszach Jerzego Jarniewicza Na dzień dzisiejszy i chwilę obecną umieszczono bardzo głośną orkiestrę, której hałas pozornie może wyzwolić człowieka od spraw gnębiących, bolesnych. Ale w jej cieniu, w cieniu tłumu, rozkoszującego się tańcem w rytm tego, co orkiestra zagra, kłebią się niezmiennie sprawy codzienne.

Siłą tomiku Jarniewicza, tak trudnego w analizie, znakomitego w lekturze, jest przestawienie właściwej literaturze sprzeczności. Utracone przez bohaterów chwile uobecniają się w mojej teraźniejszości. Tyle wystarczy. To bardzo dużo.

Jest Bóg – stwórca kamienia, którego sam nie potrafi unieść – i jest demiurgiczny Batman, od którego rzutu kością zależą losy człowieka. Jest obserwacja współczesnego wcielenia Spinario, tranzytu Wenus, ale jest też sztubackie przeglądanie pornografii w szkolnej ubikacji. Jest mężczyzna i jest kobieta, twórca i muza, w skomplikowany sposób od siebie zależni. Tylko jutra nie ma. Tak w dużym uproszczeniu można by zarysować sytuację liryczną wyłaniającą się z nowego zbioru Jerzego Jarniewicza.

Z najświeższego tomiku J. J. wyłania się konkretna, współczesna rzeczywistość zmultiplikowanych obrazów, sztucznych świateł, dystansu i chaosu. Dzisiejszy człowiek – gnany nieustannym pośpiechem, zapatrzony w szklany ekran, skazany na tymczasowość – traci z oczu to, co dzieje się tuż obok, nie potrafi dostrzec unikatowości zdarzeń ani głębi ludzkich doznań.  Zdaje się jednak, że wszechobecny nieład to naturalny porządek rzeczy –fragmentom można ufać, pomagają zakotwiczyć się w codzienności, uświadamiają, że wszystko się ze sobą łączy, jest pełne podobieństw, zależności i następstw. Mimo że ludzie zamykają się w sobie i znieczulają na otoczenie, istnieje podskórna wrażliwość, którą powinno się wydobywać na wierzch. Potrzeba patrzeć i chcieć zobaczyć – spróbować ujrzeć świat oczami dziecka, niecierpliwie łapać chwilę, dać ponieść się fantazji.