Podgórnik osadza swoje pisanie głównie na przeniesieniu niekiedy bardzo intymnych, kruchych chwil i impresji w to, co uniwersalne, tworząc z własnego doświadczenia symboliczne projekcje rzeczywistości. Gdy tylko rzeczywistość podwija się pod kąśliwe pióro poetki, zostaje natychmiast włączona w tryb krytyczny i brutalnie zmiksowana przez niezwykle złożony psychologicznie podmiot.

“Nic o mnie nie wiesz” – zdaje się mówić podmiot liryczny wierszy Marty Podgórnik, a z drugiej strony wyczuwalna jest jego drapieżna bezradność. W życiu i słowach, posuwających się aż do granicy ryzyka, odnajduje on jednak pewną logikę, w którą wkomponowuje swoje życie. Wszystkie jego prowokacje i porywy, ale zarówno cofnięcia i przygaśnięcia, nigdy nie wyciągają go ze stanu swojego zawieszenia. I nawet kiedy, w pewnych miejscach, czuje się nie u siebie, kiedy odczuwa drażliwą potrzebę, aby coś się wydarzyło, zmieniło bieg zdarzeń – zastyga we własnym, mocnym bezruchu. Dopytuje się o sprawy bolesne, kiedy tylko to, co słabe, wychodzi na powierzchnię, aby jak najgłębiej rozdrapać je, a potem… poczekać, aż rana zaschnie.

Ciekawa pozycja zarówno dla tych, którzy dopiero zaczynają poznawać twórczość poetki – zbiór prezentuje subiektywny przekrój przez jej dotychczasową twórczość. Dla czytelników zaznajomionych z dorobkiem Podgórnik będzie stanowić podsumowanie, jak również wgląd w ewolucję stylu autorki.

Poetka za sprawą swoich wierszy czule gładzi strapioną twarz czytelnika, by niespodziewanie wymierzyć jej policzek wyrywający ze snu o istnieniu dobra, moralności i wszelkiej teleologii istnienia. Spomiędzy sterylnie eleganckich wersów przesączają się krwawe ślady zranionej duszy.

Podkreślić trzeba przede wszystkim jedno: frazę Podgórnik rozpoznamy od razu, ton jej wierszy jest zupełnie niepodrabialny, nietrudno dowieść, że w żadnej innej twórczości słowa “serce” nie używa się tak natrętnie i że w żadnej innej twórczości natrętność ta, choć ckliwa, nie jest zarazem tak poruszająca i wzruszająca jak tu.

Nic o nie niej nie wiemy? No cóż, jeśli ktoś się w ten filmowy sposób odgryza naszym (domniemanym) voyeurystycznym skłonnościom, to znaczy, być może, że chce nam koniecznie coś ważnego o sobie powiedzieć.

Tom o tyle warty uwagi, że nie dość, iż mamy do czynienia z Martą Podgórnik  w pigułce (publikacja szczególnie godna polecenia początkującym czytelnikom poetki), to jeszcze z tekstami autorki pod redakcją Romana Honeta. Redaktor zdaje się kokietować tytułem, że Podgórnik zdradzi nową prawdę o sobie, przedstawioną za pomocą znanych już i publikowanych wierszy. Czy jest inaczej? Raczej nie, bo znowu widzimy silną bohaterkę, która na życiu zjadła zęby (a parę też ich zapewne wybiła). Jednak znów wypada bardzo autentycznie. Novum: optymistyczne zakończenie. Mam do tego tomu słabość, bo zawiera wszystkie moje ulubione wiersze Podgórnik o życiu literackim.

W wierszach z tomu Nic o mnie nie wiesz rozliczenie z sentymentami miesza się z upajaniem nimi przez kobietę będącą jak najbardziej podmiotem samoświadomym, świetnie zorientowanym w złożoności doświadczeń, które ją ukształtowały. Pokaźny tom przedstawiający Podgórnik jako poetkę wnikliwie sprawdzającą czy elementy jej świata nie mają swych rewersów, zaprzeczeń.