Nadjeżdża to swoista kronika – czy może katalog (bo taki tytuł nosi drugi z wierszy w książce) – poetyckich wypadków na trasie szybkiego ruchu. Słomczyński na żywo notuje momenty, kiedy rozpędzony język wypada z torów na wirażach, a błyszcząca karoseria, strzaskana w katastrofie, odsłania pogruchotane wnętrze rzeczywistości.

Język się Słomczyńskiemu użycza, a my patrzymy z dużym zainteresowaniem na to, co z użyczanego potrafi artysta wydobyć, by z kolei nam użyczyć. Spektakl trwa, a właściwie kilka spektakli jednocześnie. Raz język jest sceną, to znowu tylko kurtyną, innym razem schodzi między rzędy na widownię, by za chwilę odnaleźć się za kulisami.

Uciekając od dosłowności, uzewnętrzeniania egotyzmu czy kronikarskiego opisu teksty Słomczyńskiego wciąż pozostają zrozumiałe, a odniesienia literackie (których niemało) nie okazują się jedynym sensem, ale dodatkowym odnośnikiem, odrębnym punktem zaczepienia. I dobrze! (…) Czytelnik Nadjeżdża płynnnie lawiruje, pokonuje kolejne zakręty wersyfikacyjne czy brzmieniowe i czuje prawdziwy komfort jazdy. 

Tom Słomczyńskiego to przede wszystkim próba wyrażenia własnej autonomicznej wizji świata, ze szczególnym uwzględnieniem perspektywy i ujmowania czasu w ramy wiersza. Pobrzmiewają jeszcze w nim echa dawnych tradycji, które nie są tu rzecz jasna celowo wyeksponowane, lecz tolerowane i w pełni akceptowane. Operowanie w jednej przestrzeni kilkoma obrazami w różnych kontekstach pozwala odbiorcy na zetknięcie się ze światem od dawna znanym, jednak za sprawą tych utworów doprowadzonym do ekstremum. (…) Nadjeżdża to próba odnalezienia siebie w przestrzeni odhumanizowanej, wirtualnej, która zdaje się być poecie o wiele bliższa, od tego, co może ujrzeć za oknem. (…) Nie jest to poezja chorobliwie poszukująca momentu, chwili lub celu. Skoncentrowana jest w zupełności na dążeniu do ustalenia przyczyny i znalezienia swojego miejsca w wielkiej aglomeracji. 

Czytając wiersz Szymona Słomczyńskiego pt. Jak przygoda, to tylko z jego tomu Nadjeżdża w pociągu na linii Milanówek – Warszawa Powiśle pomyślałam, że to podobne uczucie, jak czytać Oplutego Marcina Świetlickiego w „czternastce” (tramwaju linii Bronowice – Nowa Huta) w Krakowie. I ja nie sugeruję w ten sposób żadnego podobieństwa między poetami, ale tym, którzy oswajają się z nowym dla siebie miastem poprzez poezję, chcę powiedzieć trzy słowa: Szymon Słomczyński. Nadjeżdża.

Poezja pisana na wysokich obrotach. Chętnie przyciska gaz do dechy. Życzę jej bezawaryjnego przebiegu.

Szymon Słomczyński podpina się do języka jak do prądu. Uruchamia domino – jedne słowa przywołują następne na zasadzie dźwiękowych lub znaczeniowych skojarzeń. Asocjacje następują przypadkowo, a kompulsywny zapis obejmuje wszystko: doświadczenia egzystencjalne – cielesność, duchowość, analizę rzeczywistości i drobiazgowe badanie możliwości języka.

Bardzo dobry to debiut. Jeden z lepszych, jakie miałem ostatnio okazję czytać. I niech zabrzmi to nieprofesjonalnie, ale dobrze sobie wyobrazić samego autora, który być może przeżył wszystkie opisywane eskapady. Może ktoś wtedy polubi tego bezczelnego młodzieńca, bo ja sam z tym pewne problemy…

Uproszczenia znoszą uproszczenia, przeżuwają się (i przeżywają) wzajemnie nie dając łatwego równania, omijając prosty wynik krytyki kultury czy dominacji płci.

Nadjeżdża Szymona Słomczyńskiego zaskakuje dojrzałością i zgrabnie utrzymywanym autoironicznym dystansem podmiotu lirycznego i języka tych wierszy w ogóle, i to mimo wszechobecnej, momentami wręcz katarynkowej formy “zgłoskowej” tych utworów, mimo skłonności do gadulstwa, nawiasomanii i seksualno-wulgarnych efektów specjalnych. Ale jeśli wyżej wymienione składają się na takie wiersze, jak “Już teraz”, nie mam więcej pytań – czytam, czytam, czytam.

Nikt tu nas jednak nie zapewniał, że będzie łatwo, że będziemy sobie spokojnie jechać po prostej drodze, a kierownica nie będzie nam wytrącana z rąk. Drogowskazy są, ale okazuje się, że często jedziemy po ciele, które zawiera góry, doliny i nieodgadnioną tajemnicę płci. W poszukiwaniu źródła zmieniają się perspektywy widzenia, w wierszach przeplatają się głosy męskie i żeńskie bywające ze sobą w erotycznych relacjach. Widziałabym w tym silne pragnienie prawdy o sobie i o drugim człowieku, chęć dotarcia do czystopisu, do kontrolowania wielogłosu lub chociaż właściwego go przedstawienia: “Zginąć za kierownicą – to tak jak z dziewczyną,/która jest tego warta” (Wysokie obroty). I dostrzegam również paradoksalnie dużą dawkę zadowolenia z siebie i humoru połączoną z pewną dozą rozpaczy, o czym świadczy wiersz Mutacje: “On się zastrzelił, bo nie umiał już grać”. Wszystko to i jeszcze więcej sprawia, że tom poetycki Nadjeżdża jest niezwykle ciekawy i można spróbować do samochodu razem z autorem wsiąść i mieć poetyckie jazdy.